تعداد بازدید 953

zlatan

سنگ گور
اي رفته ز دل رفته ز بر ،رفته ز خاطر
بر من منگر تاب نگاه تو ندارم
بر من منگر زانكه به جز تلخي اندوه
در خاطر از آن چشم سياه تو ندارم
اي رفته ز دل ،راست بگو !بهر چه امشب
با خاطره ها آمده اي باز به سويم؟
گر آمده اي از پي آن دلبر دلخواه
من آن نيم او مرده و من سايه اويم
من آن نيم آخر دل من سرد و سياه است
او در دل سودا زده از عشق شرر داشت
او در همه جا ،با همه كس ،در همه احوال
سوداي تو را اي بت بي مهر به سر داشت
من آن نيم ،اين ديده ي من سرد و خموش است
در ديده او آن همه گفتار نهان بود
وان عشق غم آلوده در آن نرگس شبرنگ
مرموز تر از تيرگي شامگهان بود
من او نيم آري ،لب من اين لب بي رنگ
ديرست كه با خنده يي از عشق نشكفت
اما به لب او همه دم خنده ي جان بخش
مهتاب صفت بر گل شبنم زده مي خفت
بر من منگر تاب نگاه تو ندارم
آن كس كه تو مي خواهيش از من به خدا مرد
او در تن من بود و ندانم كه به ناگاه
چون ديد و چها كرد و كجا رفت و چرا مرد
من گور ويم ،گور ويم بر تن گرمش
افسردگي و سردي كافور نهادم
او مرده و در سينه ي من ،اين دل بي مهر
سنگي ست كه من بر سر آن گور نهادم

zlatan

بانوی اساطیر غزل های من اینست
صد طعنه به مجنون زده لیلای من اینست
گفتم كه سرانجام به دریا بزنم دل
هشدار دل! این بار ، كه دریای من اینست
من رود نیاسودنم و بودن و تا وصل
آسودگی ام نیست كه معنای من اینست
هر جا كه تویی مركز تصویر من آنجاست
صاحبنظرم علم مرایای من اینست
گیرم كه بهشتم به نمازی ندهد دست
قد قامتی افراز كه طوبای من اینست
همراه تو تا نابترین آب رسیدن
همواره عطشناكی رؤیای من اینست
من در تو به شوق و تو در آفاق به حیرت
نایاب ترین فصل تماشای من اینست
دیوانه به سودای پری از تو كبوتر
از قاف فرود آمده عنقای من اینست
خرداد تو و آذر من بگذر و بگذار
امروز بجشوند كه سودای من اینست
دیر است اگر نه ورق بعدی تقویم
كولاكم و برفم همه فردای من اینست

zlatan

ناگهان دیدم سرم آتش گرفت
سوختم ، خاکسترم آتش گرفت

چشم وا کردم ، سکوتم آب شد
چشم بستم ، بسترم آتش گرفت

در زدم ، کس این قفس را وا نکرد
پر زدم ، بال و پرم آتش گرفت

از سرم خواب زمستانی پرید
آب در چشم ترم آتش گرفت

حرفی از نام تو آمد بر زبان
دستهایم ، دفترم آتش گرفت

zlatan

انتهای شک اگر انکار باشد بهتر است
هر خطای فاحشی یک بار باشد بهتر است
مهر کس را بی گدار از قلب خود بیرون مکن
قبل هر اخراج اگر اخطار باشد بهتر است
هرکه می خواهد بدست آرد دلی از سنگ را
در کنار صدق اگر مکار باشد بهتر است
بیم خواب آلودگی دارد مسیر مستقیم
راه اگر پر پیچ و ناهموار باشد بهتر است
تا بگیری پاسخت را خیره در چشمم شدی
گاه پرسش هرقَدَر دشوار باشد بهتر است
چشم عاشق چون نداند قدر روز وصل را
دائما در حصرت دیدار باشد بهتر است
شکوه های کهنه اما، چون لحافی چرک مرد
بعد از این هم گوشه انبار باشد بهتر است
قیمت دنیای جاویدان بهای مرگ نیست
زندگی تنها همین یک بار باشد بهتر است
آب و آیینه یکی هستند اما در نظر
گاه جای اختیار اجبار باشد بهتر است

zlatan

تقدیم به سفیدی چشم سیاه تو
ای خانه ام خراب نخستین نگاه تو
صد بار گفته بودم و این بار آخر است
تکرار اثر نکرد و که تکرار آخر است
یک شب نشد که با من بیچاره سر کنی
بایک نگاه داغ مرا تازه تر کنی
ای آشنای از همه عالم غریب تر
با دشمان هم از من عاشق نجیب تر
ای عشق در نگاه تو تکرار اشتباه
عاشق شدن به تو آسان ترین گناه
طوفان سهمگین بلا بس نمی کنی
تندیس ناز و کبر و ریا بس نمی کنی ؟
حالا که خوب بر شیصان سواره ای
با رفتن این پیاده ببینم چه کاره ای؟
من می روم که خواب تو آلوده تر شود
دستت به خون ناحقی آلوده تر شود
تا باورت شود که همه هستی منی
وقتی تو را نداشته باشم چه بودنی
من را به گور خاطره ها بسپار و برو
این حجم زرد را به خدا بسپار و برو
فردا هم از کنار مزارم گذر نکن
در زیر خاک جسم مرا دربه در نکن
بدرود ای همیشه بهار ای همیشه شاد
یک روز زندگیت مثل من مباد

zeinab

قشنگ وغمگين بودن

zlatan

من او را رها کردم تا او خود را دریابد
و چقدر سخت است عزیزترینت را رها کنی
اما من آنقدر او را دوست دارم
که او را رها میخواهم برای همیشه
رها از تمامی بند ها و زنجیر ها
هرچند او هیچگاه در بند من گرفتار نبود
چرا که من خود اینگونه خواستم
و هیچگاه برای همیشه بودن با او
برای او بندی نساختم
اما او در بند خود گرفتار بود
ای کاش از خود رها شود
همانگونه که من با او از خود رها شدم

zeinab

اولش اين شكلك ونذاشته بودينااااااا

بعدااضافه كردين

zlatan

آتش عشق تو در جان خوشتر است
جان ز عشقت آتش افشان خوشتر است
هر كه خورد از جام عشقت قطره اي
تا قيامت مست و حيران خوشتر است
تا تو پيدا آمدي پنهان شدم
زانكه با معشوق پنهان خوشتر است
درد عشق تو به جان مي سوزدم
گر همه زهر است از جان خوشتر است
درد بر من ريز و درمانم مكن
زانكه درد تو ز درمان خوشتر است
مي نسازي تا نمي سوزي مرا
سوختن در عشق تو زان خوشتر است
چون مثالت هيچ كس را روي نيست
روي بر ديوار هجران خوشتر است
خوش سال وصل تو بينم مدام
لا جرم در ديده طوفان خوشتر است
همچو شمعي در فراقت هر شبي
تا سحر عطار حيران خوشتر است

zlatan

دلم دردی که دارد با که گوید ؟
گنه خود کرده تاوان از که جوید؟
دریغا نیست همدردی موافق
که بربخت بدم خوش خوش بموید
مرا گفتی که ترک ما بگفتی
به ترک زندگانی کس بگوید؟
کسی کز خوان وصلت سیرنبود
چرا باید که دست از تو بشوید؟
ز صد بارو دلم روی تو بیند
ز صد فرسنگ بوی تو ببوید
گل وصلت فراموشم نگردد
وگر خار از سر گورم بروید
غم درد دلش عطار امروز
چه فرمایی؟ بگوید یا نگوید؟

zlatan

باز باران با ترانه
باز باران، با ترانه میخورد بر بام خانه
خانه ام کو؟ خانه ات کو؟ آن دل دیوانه ات کو؟
روزهای کودکی کو؟ فصل خوب سادگی کو؟
یادت آید روز باران گردش یک روز دیرین؟
پس چه شد دیگر؟ کجا رفت؟
خاطرات خوب و رنگین
در پس آن کوی بن بست در دل تو؟ آرزو هست؟
کودک خوشحال دیروز، غرق در غمهای امروز
یاد باران رفته از یاد، آرزوها رفته بر باد
باز باران؟ باز باران میخورد بر بام خانه
بی ترانه؟ بی بهانه، شایدم گم کرده خانه !

zlatan

مرا به خاطره ها نسپار مرا به ياد آور تنها در آن لحظه كه سينه ات آواز دلتنگي را سرميدهد مرا به ياد آور در آن زمان كه ستم ديگران سينه ات را فشرد و قلبت به دنبال تكيه گاهي گرم مي گردد مرا دوست بدار اندكي ولي طولاني ؛ زيرا كه من بي قرار توام . . . شايد اين نهايت هر دوست داشتني باشد . . . شايد . . . فرياد بزن دلتنگي هايت را ، خستگي هايت را ، بي كسي هايت را ،بگو كه زمانه با قلب پاكت چه كرد بگو در آن لحظه كه فرياد غربت و بي كسي را سر ميدادي چه كسي دستانت را گرفت بگو هنگامي كه زير باران گريه كردي تا كسي اشكهاي پاكت را نبيند چه كسي سقفي براي تو شد در حاليكه متوجه او نبودي بگو . . . فرياد بزن . . .بيرون بريز هر چيزي كه قلبت را مي فشارد شايد رازدار خوبي باشم . . . مرا به خاطر بسپار حتي اگر روزي نفس هايم به ابديت سپرده شد نگذار قلبت آرامگاه جاودانه ي جسم سرد و بي جان من باشد. . . و حال تو نفس بكش شايد گرماي وجودت يخ دل خسته اي را آب كند . دوستت دارم براي هميشه . . . . براي خودت

zlatan

گاهی مسیر جاده به بن بست می رود
گاهی تمام حادثه از دست می رود
گاهی همان کسی که دم از عقل می زند
در راه هوشیاری خود مست می رود
گاهی غریبه ای که به سختی به دل نشست
وقتی که قلب خون شده بشکست می رود
اول اگر چه با سخن از عشق آمده
آخر خلاف آنچه که گفته است می رود
هر چند مضحک است و پر از خنده های تلخ
بر ما هر آنچه لایقمان هست می رود
گاهی کسی نشسته که غوغا به پا کند
وقتی غبار معرکه بنشست می رود
اینجا یکی برای خودش حکم می دهد
آن دیگری همیشه به پیوست می رود
این لحظه ها که قیمت قد کمان ماست
تیریست بی نشانه که از شصت می رود
بیراهه ها به مقصد خود ساده می رسند
اما مسیر جاده به بن بست می رود

zlatan

دل بي رخ خوب تو سر خويش ندارد
                                                     جان طاقت هجر تو بيش ازين ندارد
از عاقبت عشق تو انديشه نكردم
                                                       ديوانه دل عاقبت انديش ندارد
مَه پيش تو از حُسن زند لاف، ولي
                                                     او نوش لب و غمزه ي چون نيش ندارد
از مرهم وصل تو نصيبي نبود هيچ
                                                      آن را كه ز عشق تو دل ريش ندارد
خود عاشق صاحب نظر از عمر چه بيند
                                                       چون آينه ي روي تو در پيش ندارد
از دايره ي عشق،دلا پا بُرون نِه
                                                   كن محتشم اكنون سر درويش ندارد
چون "پير مغان" هر آن كه تو را ديد به يكبار
                                                      بيگانه شد از خلق و سر خويش ندارد

zlatan

یک شب دلی به مسلخ خونم کشید و رفت
دیوانه ای به دام جنونم کشید و رفت
پس کوچه های قلب مرا جستجو نکرد
اما مرا به عمق درونم کشید و رفت
یک آسمان ستاره ی آتش گرفته را
بر التهاب سرد قرونم کشید و رفت
من در سکوت و بغض و شکایت ز سرنوشت
خطی به روی بخت نگونم کشید و رفت
تا از خیال گنگ رهایی رها شوم
بانگی به گوش خواب سکونم کشید و رفت
شاید به پاس حرمت ویرانه های عشق
مرهم به زخم فاجعه گونم کشید و رفت
تا از حصار حسرت رفتن گذر کنم
رنجی به قدر کوچ کنونم کشید و رفت
دیگر اسیر آن من بیگانه نیستم
از خود چه عاشقانه برونم کشید و رفت

zeinab

من ديگه دلم گرفت

zlatan

آمدي جانم بقربانت ولي حالا چرا؟
بي وفا حالا که من افتاده ام از پا چرا؟
نوشدارويي و بعد از مرگ سهراب آمدي
سنگدل اين زودتر مي خواستي حالا چرا؟
عمر ما را مهلت امروز و فرداي تو نيست
من که يک امروز مهمان توام فردا چرا؟
نازنينا ما به ناز تو جواني داده ايم
ديگر اکنون با جوانان ناز کن با ما چرا؟
وه که با اين عمر هاي کوته بي اعتبار
اين همه غافل شدن از چون مني شيدا چرا؟
آسمان چون جمع مشتاقان پريشان مي کند
در شگفتم من نمي پاشد ز هم دنيا چرا؟
شهريارا بي حبيب خود نمي کردي سفر
راه مرگ است اين يکي بي مونس و تنها چرا؟

zlatan

دیدی ای دل که غم عشق دگربار چه کرد؟        چون بشد دلبر و با یار وفادار چه کرد؟
آه از آن نرگس جادو که چه بازی انگیخت        وه از آن مست که با مردم هشیار چه کرد
اشک من رنگ شفق یافت ز بی‌مهری یار        طالع بی‌شفقت بین که در این کار چه کرد
برقی از منزل لیلی بدرخشید سحر        وه که با خرمن مجنون دل‌افگار چه کرد
ساقیا! جام مِی‌ام ده؛ که نگارنده غیب        نیست معلوم که در پرده اسرار چه کرد
آن که پرنقش زد این دایره مینایی        کس ندانست که در گردش پرگار چه کرد
فکر عشق، آتش غم در دل حافظ زد و سوخت        یار دیرینه ببینید که با یار چه کرد

zlatan

نقل قول از zeinab
من ديگه دلم گرفت

شرمنده

دلم گرفته

ببخشید اگه غمگین بودن

zeinab

اشكال نداره ديگه فوايدگريه روهم نوشته بودين ماهم يكم گريه كرديم دلمون واشه

ولي خداييش خيلي شعراي قشنگي بود...

همه شوخوندم

..بااجازتون يادداشت كردم..براخطاطي لازم ميشه

zlatan

zlatan

zlatan

بعد از اين بگذار قلب بي‌قراري بشكند
گل نمي‌رويد، چه غم گر شاخساري بشكند

بايد اين آيينه را برق نگاهي مي‌شكست
پيش از آن ساعت كه از بار غباري بشكند

گر بخواهم گل برويد بعد از اين از سينه‌ام
صبر بايد كرد تا سنگ مزاري بشكند

شانه‌هايم تاب زلفت را ندارد، پس مخواه
تخته‌سنگي زير پاي آبشاري بشكند

كاروان غنچه‌هاي سرخ، روزي مي‌رسد
قيمت لبهاي سرخت روزگاري بشكند

zlatan

شب و روزم گذشت به هزار آرزو
نه رسیدم به خویش، نه رسیدم به او
نه سلامم سلام، نه قیامم قیام
نه نمازم نماز، نه وضویم وضو
دل اگر نشکند به چه ارزد نماز
نه بریز اشک چشم، نه ببر آبرو
نه به جانم شرر، نه به حالم نظر
نه یکی حسب‌حال، نه یکی گفت‌وگو
نه به خود آمدم، نه ز خود می‌روم
نه شدم سربلند، نه شدم سرفرو
همه جا زمزمه است، همه جا همهمه است
همه جا «لاشریک... »، همه جا «وحده... »
نبرد غیر اشک، دل ما را به راه
نکند غیر آه، دل ما را رفو
نشوی تا حزین هله با مِی نشین
هله سر کن غزل، هله تر کن گلو
به سر آمد اجل، نسرودم غزل
همه‌اش هوی و های، همه‌اش های و هو
هله امشب ببر به حبیبم خبر
که غمش مال من، که دلم مال او
هله از جانِ جان، چه نوشتی؟ بخوان !
هله گوش گران! چه شنیدی؟ بگو !
بِبَریدم به دوش، به کوی می‌فروش
که شرابم شراب، که سبویم سبو

zlatan

اما تو بگو «دوستي» ما به چه قيمت؟
امروز به اين قيمت، فردا به چه قيمت؟
ای خیره به دلتنگی محبوس در این تنگ
این حسرت دریاست تماشا به چه قيمت
يك عمر جدايي به هواي نفسي وصل
گيرم كه جوان گشت زليخا به چه قيمت
از مضحكه دشمن تا سرزنش دوست
تاوان تو را مي‌دهم اما به چه قيمت
مقصود اگر از ديدن دنيا فقط اين بود
ديديم، ولي ديدن دنيا به چه قيمت

zlatan

دل خوشم با غزلی تازه همینم کافی ست
تو مرا باز رساندی به یقینم کافی ست
قانعم،بیشتر از این چه بخواهم از تو
گاه گاهی که کنارت بنشینم کافی ست
گله ای نیست من و فاصله ها همزادیم
گاهی از دور تو را خوب ببینم کافی ست
آسمانی! تو در آن گستره خورشیدی کن
من همین قدر که گرم است زمینم کافی ست
من همین قدر که با حال و هوایت گهگاه
برگی از باغچه ی شعر بچینم کافی ست
فکر کردن به تو یعنی غزلی شور انگیز
که همین شوق مرا، خوب ترینم! کافی ست

zlatan

خالی تر از سکوتم ، از نا سروده سرشار
حالا چه مانده از من ؟... یک مشت شعر بیمار
انبوهی از ترانه ، با یاد صبح روشن
اما... امید باطل... شب دائمی ست انگار
با تار و پود این شب باید غزل ببافم
وقتی که شکل خورشید ، نقشی ست روی دیوار
دیگر مجال گریه از درد عاشقی نیست
بار ترانه ها را از دوش عشق بردار
بوی لجن گرفته انبوه خاطراتم
دیروز: رنگ وحشت ، فردا: دوباره تکرار
وقتی به جرم پرواز باید قفس نشین شد
پرواز را پرنده ! دیگر به ذهن مسپار
شاید از ابتدا هم تقدیر من سفر بود
کوچی بدون مقصد از سرزمین پندار
از پوچ پوچ رویا ، تا پیچ پیچ کابوس
از شوق زنده بودن... تا خنده ای سرِ دار

zlatan

از عشق مکن شکوه که جای گله ای نیست
بگذار بسوزد دل من مسئله ای نیست
من سوخته ام در تب ، آنقدر که امروز
بین من و خورشید دگر فاصله ای نیست
غمدیده ترین عابر این خاک منم من
جز بارش خون چشم مرا مشغله ای نیست
در خانه ام آواز سکوت است ، خدایا
مانند کویری که در آن قافله ای نیست
می خواستم از درد بگوییم ولی افسوس
در دسترس هیچکسی حوصله ای نیست
شرمنده ام از روی شما بد غزلی شد
هرچند از این ذهن پریشان گله ای نیست

zlatan

چقدر خواب ببینم که مال من شده ای
و شاه بیت غزل های لال من شده ای
چقدر خواب ببینم که بعد آن همه بغض
جواب حسرت این چند سال من شده ای
چقدر حافظ یلدا نشین ورق بخورد؟
تو ناسروده ترین بیت فال من شده ای
چقدر لکنت شب گریه را مجاب کنم
خدا نکرده مگر بی خیال من شده ای
هنوز نذر شب جمعه های من اینست
که اتفاق بیفتد حلال من شده ای
که اتفاق بیفتد کنارتان هستم
برای وسعت پرواز بال من شده ای
میان بغض و تبسم میان وحشت و عشق
تو شاعرانه ترین احتمال من شده ای
مرا به دوزخ بیداریم نیازی نیست
عجیب خواب قشنگی ست مال من شده ای

zlatan

دل من حوصله کن، داد زدن ممنوع است
کم بکن این گله، فریـاد زدن ممنوع است
بیـن این قـوم که هـر کـار ثوابی‌ست کباب
دل دلسوختـه را باد زدن ممنـوع است
تیشه بر ریشه فرهـاد زدن شیـرین اسـت
حـرفی از پیشه فرهـاد زدن ممنـوع است
بیـن ایـن قـــوم که از باکـرگی تـرشیـدند
حرفی از حجــله و دامـاد زدن ممنوع اسـت
شادی از منظــر این قوم گناهی‌ست بزرگ
بـزن آهنگ، ولی شـــاد زدن ممنوع است

zlatan

ای که خود سایه بالای سرم میباشی
مایه برکت چشمان ترم میباشی
کمکم کن که دوباره به تو محتاج شدم
باز در معرکه چشم تو تاراج شدم
چند وقت است مرا عاشق خود ساخته ای
آتش عشق به این غمکده انداخته ای
چند سالست که از چشم تو محروم شدم
باز قربانی این سنت مرسوم شدم
من به چشمان اهوراییت ایمان دارم
با که گویم که ترا دوست تر از جان دارم
همه دار و ندارم همه چیزم هستی
و بقول دل غمدیده عزیزم هستی
شیوه چشم تو آموخت که عاشق باشم
پای چشمان نجیب تو شقایق باشم

zlatan

چه خوش است حال مرغی که قفس ندیده باشد
چه نکوتر آنکه مرغ‍‍ــی ز قفـس پریده باشد
پـر و بـال ما بریدند و در قفـس گشـودند
چه رها چه بسته مرغی که پرش بریده باشد
من از آن یکی گـزیدم که بجـز یکـی ندیدم
که میان جمله خوبان به صفت گزیده باشد
عجب از حبیـبم آید که ملول می نماید
نکند که از رقیبان سـخنی شـنیده باشد
اگر از کسی رسیده است به ما بدی بماند
به کسی مبـاد از ما که بدی رسـیده باشد

zlatan

کاش این مرغ دلم بر تو گرفتار نبود
                              کاش این روح من از هجر تو بیمار نبود
بارها آرزوی دیدن رویت کردم
                               چه توان کرد مرا رخصت   دیدار   نبود
من اگر دیده به روی رخ تو می بستم
                              سر شب تا به سحر دیده به دیوار   نبود
روز اول تو اگر وفا به ما می کر دی
                               حرف ما بر سر هر کوچه و با زار نبود
بلبلان وقت بهار نغمهءخوش می خوانند
                               تو به باغ دیدی کجا همدم گل خار نبود
میدهی وعده ولی به عهد وفا نمی کنی
                             کاش این روز من و حرف تو تکرار نبود
گر چه شیرین دم آخردل فرهاد شکست
                              باز هم مثل تو اینگونه   دل    آزار نبود
گوئیا تلخی جان کندن ما می خواهی
                              پا نهم پیش نگوئی که   وفادار   نبود
   من که راز دل خویش جز تو نگفتم با غیر
                                 این تو بودی که دلت محرم اسرار نبود
تو بیا تا که صمد جان به فدایت بکند
                                تا بدانی که دلش جز تو خریدار نبود

zlatan

گاهی به خدا نفس کشیدن سخت است
یعنی نفسی تو را ندیدن سخت است
با زور مسکن قوی خوابیدن
با دلهره از خواب پریدن سخت است
عاشق نشدی زندگی ات تلخ شود
تا درک کنی که دل بریدن سخت است
بعد از تو خدا شبیه تو خلق نکرد
یعنی که شبیه ات آفریدن سخت است
هر روز سر کوچه نشستن تا شب
از فاصله های دور دیدن سخت است
حقا که تو سهم من نبودی حالا
فهمیدن این درد شدیدن سخت است
باشد تو برو زندگی ات شاد ولی
بی تو به خدا نفس کشیدن سخت است

zeinab

یک نفر هست که از پنجره‌ها

نرم و آهسته مرا می‌خواند

گرمی لهجه بارانی او

تا ابد توی دلم می‌ماندیک نفر هست که در پرده شب

طرح لبخند سپیدش پیداست‌

مثل لحظات خوش کودکی‌ام‌

پر ز عطر نفس شب‌بوهاست‌

یک نفر هست که چون چلچله‌ها

روز و شب شیفته پرواز است

توی چشمش چمنی از احساس

توی دستش سبد آواز است

یک نفر هست که یادش هر روز

چون گلی توی دلم می‌روید

آسمان، باد، کبوتر، باران‌

قصه‌اش را به زمین می‌گوید

یک نفر هست که از راه دراز

باز پیوسته مرا می‌خواند.....

elena

elena

شمــــا که غریبه نیستین...
من براش غریبه شـــــدم....

elena

چه کرده ام که دلم از فراق خون کردی؟

چه اوفتاد، که درد دلم فزون کردی؟

چرا زغم، دل پر حسرتم بیازردی؟

چه شدکه جان حزینم ز غصه خون کردی؟

لوای عشق برافروختی چنان در دل

که در زمان، علم سبز سرنگون کردی

زاشتیاق تو جانم به لب رسید، بیا…

نظر به حال دلم کن، ببین که چون کردی!............

elena

برووو......
اِلتِمــــــــاس مــــــالِ دیـــــــروز بــــود
مـــــــالِ وَقتـــــــی بـــود ڪــــﮧ ســـــــاده بودم
اِمــــــــروز میــــــخــــوای بـــِــری ؟؟؟
هیــــــــــــــس !!!
فَقَطــ ” خــُـــداحــــــــــافِظـ ــ …

elena

تمام پرانتزها را میبندم …

“رفتنت” توضیح اضافی نمیخواهد !

elena

حالا که بي سامان شدم رفتي برو

دل را که بي درمان شدم رفتي برو

از من گرفتي جان من جانان من (اي مهربان)

آشفته ي دوران شدم رفتي برو

تعداد بازدید 953 در نبودت سوختم ( شعر )
نویسنده	پیام