حاتم را پرسيدند كه :« هرگز از خود كريمتر ديدي؟»

گفت: بلي، روزي در خانه غلامي يتيم فرودآمدم و وي ده گوسفند داشت.

في الحال يك گوسفند بكشت و بپخت و پيش من آورد و مرا قطعه اي از آن خوش آمد، بخوردم.

گفتم: « والله اين بسي خوش بود.»

غلام بيرون رفت ويك يك گوسفند را مي كشت وآن موضع (قسمت) را مي پخت وپيش من مي آورد. و من ازاين موضوع آگاهي نداشتم.

چون بيرون آمدم كه سوار شوم ديدم كه بيرون خانه خون بسيار ريخته است پرسيدم كه اين چيست؟

گفتند: وي (غلام) همه گوسفندان خود را بكشت (سر بريد).

وي را ملامت كردم كه: چرا چنين كردي؟

گفت : سبحان الله ترا که مهمان من بودی چيزي خوش آيد كه من مالك آن باشم و در آن بخيلي كنم؟

پس حاتم را پرسيدندكه:« تو در مقابله آن چه دادي؟»

گفت: « سيصد شتر سرخ موي و پانصد گوسفند.»

گفتند: « پس تو كريمتر از او باشي! »

گفت: « هيهات ! وي هرچه داشت داده است و من آز آن چه داشتم و  از بسياري؛ اندكي بيش ندادم.»