اَللّهُم اِنّا نَشکُو اِلَیکَ فَقدَ نَبِیِّنا و غَیبَةَ اِمامِنا وَ قِلَّةَ عَدَدِنا و کَثرَةَ اَعدائِنا وَ تَظاهُرَ الاَعداءِ عَلَینا و وُقُوعَ الفِتَنِ بِنا، فَفَرِّج ذلِکَ. اللّهُمَّ بِعَدلٍ تُظهِرُهُ وَ اِمامِ حَقٍّ نَعرِفُهُ، اِلهَ الحَقِّ. آمینَ رَبَّ العالَمینَ.(۱)

خداى فریادرس من!

به شکایت نزد تو آمدم امّا

نمى‏دانم از کدامین درد بایدم نالیدن،

از فراق محبوب تو مصطفى(ص)

یا غیبت آشکارترین حجّتت بر گستره هستى، 

از کمى دوستان یکرنگ و یکدل

یا بسیارى دشمنان هرزه،

از هجوم ناپاک مردمان

یا برآمدن طوفان‏هاى بلا،

نمى‏دانم کدامین رنج، دست نوازش تو را بر سرم مى‏کشاند

لیک کویر تفتیده جانم

باران عدل تو را انتظار مى‏کشد،

تا کام خشکیده‏اش سیراب گردد

و دل آزرده‏ام ظهور عزیزى را مى‏طلبد

تا عمق زخم‏هایش التیام یابد.

به لطف و رحمتت دل بسته‏ام

پى‏نوشت:

۱٫ دعاى قنوت امیرالمؤمنین علیه السلام، مستدرک‏الوسایل، ج۱، ص۳۱۹٫منبع:

مجله موعود، شماره ۴۷ .