یادداشتی از نلسون ماندلا:

من باور دارم. . .

که دعوا و جرّ و بحث دو نفر با هم به معنى اين که آن‌ها همديگر را دوست ندارند نيست.

و دعوا نکردن دو نفر با هم نيز به معنى اين که آن‌ها همديگر را دوست دارند

نمى‌باشد.

من باور دارم. . .

که هر چقدر دوستمان خوب و صميمى باشد هر

از گاهى باعث ناراحتى ما خواهد شد و ما بايد بدين خاطر او را ببخشيم.

من باور دارم. . .

که دوستى واقعى به رشد خود ادامه خواهد داد حتى در دورترين

فاصله‌ها. عشق واقعى نيز همين طور است.

من باور دارم. . .

که ما مى‌توانيم در يک لحظه کارى کنيم که براى تمام عمر قلب ما را به درد

آورد.

من باور دارم. . .

که زمان زيادى طول مى‌کشد تا من همان آدمی

بشوم که مى‌خواهم.

من باور دارم. . .

که هميشه بايد کسانى که صميمانه

دوستشان دارم را با کلمات و عبارات زيبا و دوستانه ترک گويم زيرا ممکن است آخرين

بارى باشد که آن‌ها را مى‌بينم.

من باور دارم. . .

که ما مسئول کارهايى

هستيم که انجام مى‌دهيم، صرفنظر از اين که چه احساسى داشته باشيم.

من باور دارم. . .

که اگر من نگرش و طرز فکرم را کنترل نکنم، او مرا تحت کنترل خود

درخواهد آورد.

من باور دارم. . .

که قهرمان کسى است که کارى که بايد

انجام گيرد را در زمانى که بايد انجام گيرد، انجام مى‌دهد، صرفنظر از پيامدهاى

آن.

من باور دارم. . .

که گاهى کسانى که انتظار داريم در مواقع پريشانى

و درماندگى به ما ضربه بزنند، به کمک ما مى‌آيند و ما را نجات مى‌دهند.

من باور دارم. . .

که گاهى هنگامى که عصبانى هستم حق دارم که عصبانى باشم امّا اين

به من اين حق را نمى‌دهد که ظالم و بيرحم باشم.

من باور دارم. . .

که بلوغ بيشتر به انواع تجربياتى که داشته‌ايم و آنچه از آن‌ها آموخته‌ايم بستگى دارد

تا به اين که چند بار جشن تولد گرفته‌ايم.

من باور دارم. . .

که هميشه کافى نيست که توسط ديگران بخشيده شويم، گاهى بايد ياد بگيريم که خودمان هم خودمان

را ببخشيم.

من باور دارم. . .

که صرفنظر از اين که چقدر دلمان شکسته

باشد دنيا به خاطر غم و غصه ما از حرکت باز نخواهد ايستاد.

من باور دارم. . .

که زمينه‌ها و شرايط خانوادگى و اجتماعى برآنچه که هستم تاثيرگذار بوده‌اند

امّا من خودم مسئول آنچه که خواهم شد هستم.

من باور دارم. . .

که نبايد خيلى براى کشف يک راز کند و کاو کنم، زيرا ممکن است براى هميشه زندگى مرا تغيير

دهد.

من باور دارم. . .

که دو نفر ممکن است دقيقاً به يک چيز نگاه کنند

و دو چيز کاملاً متفاوت را ببينند.

من باور دارم. . .

که زندگى ما ممکن است ظرف تنها چند ساعت توسط کسانى که حتى آن‌ها را نمى‌شناسيم تغيير

يابد.

من باور دارم. . .

که گواهى‌نامه‌ها و تقديرنامه‌هايى که بر روى

ديوار نصب شده‌اند براى ما احترام و منزلت به ارمغان نخواهند آورد.

من باور دارم. . .

که کسانى که بيشتر از همه دوستشان دارم خيلى زود از دستم گرفته

خواهند شد.

من باور دارم. . .

«شادترين مردم لزوماً کسى که بهترين

چيزها را دارد نيست بلکه کسى است که از چيزهايى که دارد بهترين استفاده را مى‌کند.

»