تو به این معصومی...تشنه لب،آرومی

غرق عطرِ گلبرگ...تو چقدر خانومی

کودکانه غمگین...بی بهانه شادی

از سکوتت پیداست...که پُر از فریادی

همه هر روز اینجا...از گُلات رد می شن

آدمای خوبم...این روزا بد می شن

توی این دنیایی...که بَرات زندونه

جای تو اینجا نیست...جات توی گلدونه

غرورمو ببخش...حضورمو ببخش

منم یه عابرم...عبورمو ببخش

تویی که اشک تو...شبیه شبنمه

همیشه تو نگات...یه حسِ مبهمه

همین لحظه همین ساعت همین امشب...که تاریکی همه شهرو به خواب برده
یه سایه رو تنِ دیوارِ این کوچه ست...تویی و یک سبد گل های پژمرده

همه دنیا به چشم تو همین کوچه ست...هوای هر شبت یلدایی و سرده
کجاست اون ناجیِ افسانه ی دیروز...جَوونمردِ محل ما چه نامرده