مجبورم گریه نکنم چون روان شناسم.

مجبورم خشمگین نشوم چون روان شناسم.

مجبورم نترسم چون روانشناسم.

مجبورم تردید نکنم چون روان شناسم.

مجبورم سحرخیز باشم چون روان شناسم.

مجبورم کمتر اعتراض کنم چون روان شناسم.

مجبورم به حرف های دل همه گوش بدهم چون روان شناسم.

مجبورم همیشه لبخند بزنم چون روان شناسم.

مجبورم اخم نکنم چون روان شناسم.

مجبورم تنبلی نکنم چون روان شناسم.

مجبورم فرزندی شایسته و ایده آل باشم چون روان شناسم.

مجبورم برادری دلسوز باشم چون روان شناسم.

مجبورم همسری نمونه باشم چون روان شناسم.

مجبورم پدری مهربان وعالی باشم چون روانشناسم.

مجبورم فرزندانم را بیسته بیست تربیت کنم چون روان شناسم.

مجبورم همیشه قاطع و محکم باشم چون روان شناسم.

مجبورم همه مشکلات و بحران هایم را خودم حل کنم چون روان شناسم.

مجبورم کارمندی وظیفه شناس و مسئول باشم چون روان شناسم.

نمی دانم چه چیزی اینگونه مرا اسیر این اجبارهای خشن کرده است پیشه ام یا اندیشه مردم یا ....

من انسانم ... !!!

می ترسم، می گریم، می خندم، عاشق می شوم، متنفر می شوم، تنها می شوم، افسرده و غمگین می شوم، تردید می کنم، گیج می شوم، مضطرب می شوم، تنبلی می کنم...

من انسانم و اگر نباشم چگونه می توانم تو را و دردهای تو را درک کنم و یاری ات کنم...

من روان شناســـــم