ديشب از بام جنون ديوانه اي افتاد و مرد..
پيش چشم شمع ها پروانه اي افتاد و مرد...

از لطافت ياد تو چون صبح گل ها خيس بود..
شبنمي از پشت بام خانه اي افتاد و مرد..

موي شبگوني كه چنگش ميزدي شب تا سحر..
از سپيدي لا به لاي شانه اي افتاد و مرد..

ازدياد پنجره جان قناري را گرفت..
در قفس از نغمه ي مستانه اي افتاد و مرد..

اين كلاغ قصه را هرگز تو هم نشنيده اي..
تا خودش هم قصه شد افسانه اي افتاد و مرد..