هنوز کاغذ و قلم خود را با یک صفحه کلید [تایپ] معاوضه نکنید.

مطالعه تازه ای که فرایندهای استفاده شده توسط مغز برای نوشتن با دست و تایپ کردن را مقایسه کرده، نتیجه گرفته است که نوشتن با قلم روی کاغذ دارای فایده های شناختی است. این یافته ها از این نظر حمایت می کند که خوشنویسی و نوشتن با دست همچنان در مدرسه ها آموزش داده شود.

کودکانی که مهارت دستنویسی را، برخلاف نسل های پیش از خود، نمی آموزند احتمالا برخی فرایندهای مهم رشدی را از دست می دهند. در مقایسه با استفاده از دو دست برای تایپ نامه ای روی کیبرد، نوشتن با یک دست از توان های پیچیده تری از مغز بهره می گیرد.

نوشتن با دست به دلیل ادغام سه فرایند مغزی زیر از پیچیدگی بیشتری برخوردار است:

دیداری: دیدن آنچه که بر روی کاغذ در مقابل شما قرار دارد.

حرکتی: بهره گیری از مهارت های ظریف حرکتی برای آن که با قلم روی کاغذ بنویسید و با قرار دادن حرف ها کنار یکدیگر واژه بسازید.

شناختی: به یادآوردن شکل حرف ها به گونه متفاوتی از بازخورد از سوی مغز نیاز دارد.

به عنوان بزرگسال، ما می دانیم که نوشتن با دست فرایندی بسیار کندتر از تایپ کردن توسط یک صفحه کلید است، و از طرف دیگر همه ما عجله داریم تا [هر چه سریعتر] اندیشه های خود را با شبکه های اجتماعی جهانی به اشتراک بگذاریم. اما، به عنوان آزمایش، بنشیند و یک نامه بنویسید. مشاهده کنید که چقدر متفاوت است قلم را در دست بگیرید و مجبور باشید که اندیشه های خود را طرح ریزی نمایید. این برای مغز شما سودمند خواهد بود. دستنویسی ممکن است کندتر باشد، و غلط گیر املایی (اسپل چک) هم برای آن وجود نداشته باشد، اما این ها دقیقا دلیل هایی هستند که شما می بایست قلم به دست بگیرید و اندیشه های خود را روی کاغذ بنویسید، [چرا که این] ممکن است تمرین (ورزش) خوبی برای مغزتان باشد.