اختلال انفجاري متناوب به صورت دوره هاي مجزاي فقدان كنترل تكانه هاي پرخاشگرانه بروز مي كند. اين دوره ها ممكن است با حملات جدي به ديگران يا تخريب اموال همراه باشد. ميزان پرخاشگري ابراز شده با هر عامل استرس زايي كه ممكن است در برانگيختن دوره ها موثر بوده باشد كاملاً نامتناسب است. نشانه هايي كه بيمار ممكن است آنها را به صورت دوره يا حمله توصيف كند ظرف چند دقيقه يا چند ساعت بروز مي كنند و صرف نظر از طول مدت آنها خود به خود و به سرعت از بين مي روند. بيمار پس از هر دوره معمولاٌ دچار تاسف واقعي مي شود يا خويشتن را ملامت مي كند و در فواصل بين دوره ها نشانه هاي پرخاشگري يا رفتار تكانشي فراگير وجود ندارد.

تشخيص اختلال انفجاري متناوب وقتي مطرح مي شود كه شرح حال بيمار نشان دهنده چندين دوره فقدان كنترل همراه با حملات پرخاشگري باشد. يك دوره واحد براي تشخيص گذاري كافي نيست. سوابق بيمار نشان مي دهد كه دوران كودكي او در جَوي از اعتياد به الكل، خشونت و بي ثباتي هيجاني سپري شده است. سوابق كاري بيماران ضعيف است و اغلب اظهار مي كنند كه شغلشان را از دست داده اند و دچار مشكلات زناشويي و درگيري با قانون هستند. اكثر بيماران قبلاً در جستجوي كمك روانپزشكي برآمده اند ولي بي فايده بوده است. اضطراب احساس گناه و افسردگي معمولاً پس از حملات انفجاري رخ مي دهد ولي هميشه اين گونه نيست.

روشهای درمان بیماری

دارو درماني

داروهاي ضد تشنج مدت ها براي درمان اين بيماران به كار رفته و نتايج متفاوتي به بار آورده است. گزارشات نشان مي دهد كه ليتيوم در كاستن از رفتار پرخاشگرانه مفيد بوده است. كاربامازپين، والپروات يا دي والپروئكس و فني توئين نيز مفيد گزارش شده است. پروپروانول و ساير آنتاگونيتهاي گيرنده بتا- آدرنرژيك و مهار كننده هاي كانال كلسيم نيز در برخي موارد موثر بوده اند.

روان درماني

رويكرد مركب دارودرماني و روان درماني در درمان بيماران احتمال موفقيت بيشتري دارد. ولي روان درماني مبتلايان انفجاري متناوب دشوار است چون ممكن است حمله هاي خشم به آنها دست دهد. گروه درماني ممكن است فوايدي داشته باشد. همين طور خانواده درماني نيز بخصوص درمواردي كه بيمار نوجوان يا جوان است مفيد مي باشد.