آیا همین که هستی بس نیست؟

اصلاً چه فرقی می کند که تمام چراغ های آرزو در دلم خاموشند؟

دیگر چه باک که تمام غصه های عالم گاه و بیگاه قصد جانم می کنند؟

کسی چه می داند؟

شاید راه آرزوهایم برای این بسته است که اصلاً راه نیست، بیراهه است..

شاید هم خوب شد، نگذاشتی بیراهه بروم. کسی چه می داند؟

خیالی نیست، تو باش، بگذار همه ی حسرت هایی که بر دلم مانده، بازهم بماند..

مگر نه اینکه در کنار تمام این درهای بسته و چراغ های خاموش و حسرت های بر دل...

و در کنار همه ی بن بست ها تو بودی و تو هستی...

همیشه راه تو هست... راهی که بیراهه نیست..

راهی که انتهایش خودت هستی و خودت..

راهی که سنگ دارد، خار دارد، بالا و پایین دارد..

اما اگر صبر و تحمل این راه را هم از خودت بخواهم، دیگر چه فرقی می کند، که پای رفتنم همیشه زخمی است؟

آیا همین که هستی، کافی نیست؟