نـگاه می کنـم از آیـنه خیابـان را

و نـاگـزیـری بـاران و راهـبنـدان را

"مـن از دیـار حبیبـم نه از بـلاد غـریـب"

و بغض می کنم این شعر پشت نیسان را

چراغ قرمز و من محو گل فروشی که

حراج کرده غم و رنج های انسان را

کلافه هستم از آواز و ساز از چپ و راست

بلند کرده کسی لای لای شیطان را

چراغ سبز شد و اشک من به راه افتاد

چقدر آه کشیدم شهید چمران را

ولیعصر...ترافیک...دود...آزادی...

گرفته گرد و غبار اسم این دو میدان را

غروب می شود و بغض ها گلوگیرند

پیاده می روم این آخرین خیابان را...

عزیز مثل همیشه نشسته چشم به راه

نگاه می کند از پشت شیشه باران را

دو هفته ای ست که ظرف نباتمان خالی ست

و چای می خورم و حسرت خراسان را

سپرده ام قفس مرغ عشق را به عزیز

و گفتم آب دهد هر غروب گلدان را

عزیز با همه پیری عزیز با همه عشق

به رسم بدرقه آورده آب و قرآن را

سفر مرا به کجا می برد؟ چه می دانم

همین که چند صباحی غروب تهران را...

صدای خوردن باران به شیشه ی اتوبوس

نگاه می کنم از پنجره بیابان را

نگاه می کنم و آسمان پر از ابر است

چقدر عاشقم این آفتاب پنهان را...

چقدر تشنه ام و تازه کربلای یک است

چقدر سخت گذشتیم مرز مهران را

نسیم از طرف مشهدالرضاست...ولی

نگاه کن! حرم سرور شهیدان را...

زائری بارانی ام آقا به دادم می رسی؟

بی پناهم، خسته ام، تنها؛ به دادم می رسی؟

گرچه آهو نیستم، اما پر از دلتنگیم

ضامن چشمان آهوها، به دادم می رسی؟

از کبوترها که می پرسم نشانم می دهند

گنبد و گلدسته هایت را، به دادم می رسی؟

ماهی افتاده بر آبم، لبالب تشنگی

پهنه ی آبی ترین دریا، به دادم می رسی؟

ماه نورانی شبهای سیاه عمر من

ماه من، ای ماه من، آیا به دادم می رسی؟

من دخیل التماسم را به چشمت بسته ام

هشتمین دردانه زهرا، به دادم می رسی؟

بازهم مشهد، مسافرها، هیاهوی حرم

یک نفر فریاد زد: آقا به دادم می رسی؟

پشتم به آسمان شما گرم است

 در ازدحام شوم هیاهوها

دل می زنم هراس اسارت را

 ای ضامن غریبی آهوها

ایوان طلا ! گرفته دلم رخصت 

 من ابری ام ( أادخُلُ ) یا خورشید ؟

...حالا نشسته ای چه کبوتر !

بر گنبدش ، تو خسته زسوسوها

گم می کند زلالی این کاشی

اسلیمی سکوت نگاهم را

در لابه لای آن همه بی تابی 

 پای ضریح ... محضر شب بوها

با پلک های خیس به امیدی 

 نذر تو می کنند فقط ، دریا

خلخال های نقره و مروارید 

 زنهای دل شکسته جاشوها

اسپند؟ عود؟ عطر گلاب این نیست !

 احساس می کنم ، نه! یقین دارم

خوشبوترین نسیم خراسانی 

 یک لحظه رد شدید از این سوها

افتاده اند از نفس آری تو 

 تنها تو قادری که ببخشایی

امشب کنار پنجره فولاد 

 نایی به نا توانی زانوها

آورده است با خودش از ده 

 آه ... چادر نماز گل گلی اش را باد

مادر بزرگ رفت و حرم را نه !

هرگز ندید فصل پرستوها

هنوز حال و هوايي كه داشتم دارم

هنوز طبع گدايي كه داشتم دارم

براي گمشدگان يك چراغ روشن كن

نياز به راهنمايي كه داشتم دارم

بساط شاه و گدا در كنار هم پهن است

كنار جايِ تو جايي كه داشتم دارم

همان گداي قديمي كه داشتي داري

همان امام رضايي كه داشتم دارم

حرم نگو،عتبات است،تو حسين مني

هنوز كرب و بلايي كه داشتم دارم