نام کاربری : پسورد : یا عضویت | رمز عبور را فراموش کردم

تعداد بازدید 99 ا شــــــــــــــــــک
نویسنده	پیام

majnoon ارسال‌ها : 316 عضویت: 7 /11 /1391 محل زندگی: عشق آباد سن: 20 تشکرها : 72 تشکر شده : 493

ا شــــــــــــــــــک تا کی به تمنای وصال تو یگانه اشکم شود، از هر مژه چون سیل روانه خواهد به سر آید، شب هجران تو یا نه ای تیر غمت را دل عشاق نشانه جمعی به تو مشغول و تو غایب ز میانه رفتم به در صومعه‌ی عابد و زاهد دیدم همه را پیش رخت، راکع و ساجد در میکده، رهبانم و در صومعه، عابد گه معتکف دیرم و گه ساکن مسجد یعنی که تو را می‌طلبم خانه به خانه روزی که برفتند حریفان پی هر کار زاهد سوی مسجد شد و من جانب خمار من یار طلب کردم و او جلوه‌گه یار حاجی به ره کعبه و من طالب دیدار او خانه همی جوید و من صاحب خانه هر در که زنم، صاحب آن خانه تویی تو هر جا که روم، پرتو کاشانه تویی تو در میکده و دیر که جانانه تویی تو مقصود من از کعبه و بتخانه تویی تو مقصود تویی، کعبه و بتخانه بهانه بلبل به چمن، زان گل رخسار نشان دید پروانه در آتش شد و اسرار عیان دید عارف صفت روی تو در پیر و جوان دید یعنی همه جا عکس رخ یار توان دید دیوانه منم، من که روم خانه به خانه عاقل، به قوانین خرد، راه تو پوید دیوانه، برون از همه، آیین تو جوید تا غنچه‌ی بشکفته‌ی این باغ که بوید هر کس به زبانی، صفت حمد تو گوید بلبل به غزلخوانی و قمری به ترانه بیچاره بهایی که دلش زار غم توست هر چند که عاصی است، زخیل خدم توست امید وی از عاطفت دم به دم توست تقصیر خیالی به امید کرم توست یعنی که گنه را به از این نیست بهانه  شیخ بهایی امضای کاربر : غصه ی دوری دلدار مرا پیرم کرد / غم هجران نگارم ز جهان سیرم کرد گریه کردم ز فراغت گل من باور کن / که مرا غربت این شهر زمین گیرم کرد

سه شنبه 15 اسفند 1391 - 00:20

تشکر شده:

majnoon ارسال‌ها : 316 عضویت: 7 /11 /1391 محل زندگی: عشق آباد سن: 20 تشکرها : 72 تشکر شده : 493

ا شــــــــــــــــــک در خزان بادی وزید و خارکی یکدانه شد                                                                غره از مرگ بهار و غیبت پروانه شد زردی از رخسار گل دید و سیاهی از چمن                                                        تن به آغوش زمستان داد و زان دردانه شد دید صوت عندلیبان چون نمی آید به گوش                                             نعره ای زد شاد، ای خوش ،حرف گل افسانه شد گفت با بستان که خوش انصاف دوران زنده گشت                                                      مدعی با شرمساری در به در زین خانه شد وایم از آن روزها کز کین و نیرنگ بهار                                                        با من آزاده برگی ،غنچه ای هم شانه شد روزها در سایه  گل سر فرو بردم به غم                                                       تا زمان بگذشت و دنیا خالی از بیگانه شد آسمان از شوق من چشم از غبار وگرد شست                                                       مهر من بود آنکه خس همبستر با دانه شد" گفت بستان׃ " چون بهاران  رفت از دامان من                                                وای از این دوران که خاری نعره اش مستانه شد فال بد افتاد اکنون صبح دنیا تیره گشت                                                                                  عاقلان رفتند و منبر مجلس دیوانه شد نیست سیمرغی ولی از چرخش کرکس چه باک                                                    نیست چون سلطان کجا ذات گدا فرزانه شد؟ روزگاری نامراد آمد ولی من بیش از این                                                    دیده ام شامی که عمرش بر لب پیمانه شد" دست مقراض از نهان آمد، بیامد خارکن                                                      کاخ کبر خار و خس ها یک به یک ویرانه شد زین مثل" شاهد" بیندیش و ببین احوال دهر                                                        خار هم در آتش گلخن چو گل افسانه شد امضای کاربر : غصه ی دوری دلدار مرا پیرم کرد / غم هجران نگارم ز جهان سیرم کرد گریه کردم ز فراغت گل من باور کن / که مرا غربت این شهر زمین گیرم کرد

سه شنبه 15 اسفند 1391 - 22:06

majnoon ارسال‌ها : 316 عضویت: 7 /11 /1391 محل زندگی: عشق آباد سن: 20 تشکرها : 72 تشکر شده : 493

ا شــــــــــــــــــک آشــتــــــــی قهــر مکن ای فرشتـه روی دلارا نــاز مکن ای بنفشـه مـوی فریبـا بر دل من گر روا بود سخن سخت از تو پسندیده نیست ای گل رعنـا شـاخـه خشکی به خـارزار وجودیم تا چه کند شعله های خشم تو با ما طعنه و دشنـام تلـخ اینهمه شیریـن  چهره پر از خشم و قهر اینهمه زیبـا نــاز تو را می کشم به دیــده منـت سر به رهت می نهم به عجز و تمنا از تو به یک حرف نـاروا نکشم دست  وز سـر راه تـو دلـــربـــا نکشـم پـــا عـاشــق زیبــاییــم، اسیــر محبـت هر دو به چشمـان دلفـریب تـو پیدا از همه بـازآمدیم و بـا تـو نشستیـم تنهــا تنهــا به عشـق روی تو تنهــا بـوی بهـــار است و روز عشـق و جـوانــی  وقت نشاط است و شور و مستی و غوغا  خـنــــده گــل را ببیـن بـه چـهـــره گـلـــزار آتــش مـِـی را بـبـیـن بـه دامــن مـیـنـــــــا سـاقــی مـن، جــام من، شــراب من امــروز نـوبـت عشــق است و عیـش و نوبـت صحــرا آه چه زیبــاست از تــو جــام گرفتـن وزلـب گـــرم تـو بوسـه های گــوارا لـب به لـب جــام و سـر به سینه سـاقــی آه که جــان می دهـد به شـاعــر شـیـــدا از تـو شنیـدن تـرانــه هـای دل انـگـیـــــز بـا تــو نشـسـتــن بـهــــار را به تمــاشـــا فـــردا فـــردا مـگــو کـه مـن نفــروشـم عـشـــرت امــروز را بـه حســرت فــــردا بـس کـن ز بـی وفــایـی بـس کــن بــازآ ! بــازآ ! به مهــربـانـی بــازآ ! شـایـد بـا این سـرودهـای دلاویــز بـاردگــر در دل تـو گـرم کنم جـــا بـاشـد کــز یـک نـوازش تـو دل من  گـردد امـروز چون شکوفه شکوفا شاعر : فریدون مشیری امضای کاربر : غصه ی دوری دلدار مرا پیرم کرد / غم هجران نگارم ز جهان سیرم کرد گریه کردم ز فراغت گل من باور کن / که مرا غربت این شهر زمین گیرم کرد

سه شنبه 15 اسفند 1391 - 22:09

majnoon ارسال‌ها : 316 عضویت: 7 /11 /1391 محل زندگی: عشق آباد سن: 20 تشکرها : 72 تشکر شده : 493

ا شــــــــــــــــــک دلم برای کسی تنگ است                        که آفتاب صداقت را                                  به میهمانی گلهای باغ می آورد                                               و گیسوان بلندش را به بادها می داد                                                         و دستهای سپیدش را به آب می بخشید دلم برای کسی تنگ است                        که چشمهای قشنگش را                               به عمق آبی دریای واژگون می دوخت                                              وشعرهای خوشی چون پرنده ها می خواند دلم برای کسی تنگ است                       که همچو کودک معصومی                               دلش برای دلم می سوخت                                             و مهربانی را نثار من می کرد  دلم برای کسی تنگ است                     که تا شمال ترین شمال                              و در جنوب ترین جنوب                                            همیشه در همه جا  -آه با که بتوان گفت                    که بود با من و                               پیوسته نیز بی من بود                                             و کار من ز فراقش فغان و شیون بود  کسی که بی من ماند                                    کسی که با من نیست                                                                   کسی ....                                                                               دگر کافی ست امضای کاربر : غصه ی دوری دلدار مرا پیرم کرد / غم هجران نگارم ز جهان سیرم کرد گریه کردم ز فراغت گل من باور کن / که مرا غربت این شهر زمین گیرم کرد

سه شنبه 15 اسفند 1391 - 22:09