حرف دیگران را که جلوش میزدند، میگفت :” برو بند ب! حرف دیگری بزن!” من دوست داشتم این حساسیت هایش را. احساس میکردم روحش سالم است. از صبوری او که نقطه مقابل تندی و کم حوصلگی من بود، خوشم می آمد…”

“… یک بار که از خط آمده بود، اسلا م آباد را خیلی میزدند. من گفتم :” خوشم می آید یک بار بیایی ببینی این جا را زده اند؛ من کشته شده ام. برایم بخوانی فاطمه جان شهادتت مبارک!” بعد دور اتاق چرخیدم، سینه میزدم و این را تکرار میکردم؛ داشتم با او شوخی میکردم، اما از حمید صدایی در نیامد. برگشتم، دیدم دارد گریه میکند. جا خوردم؛ گفتم :” تو خیلی بی انصافی. هر روز میروی توی دل آتش و تیر، من میمانم چشم به راه. طاقت اشک ریختن مرا هم پشت سرت نداری؛ حالا خودت نشسته ای جلوی من گریه میکنی؟ وقتی هیچ اتفاقی نیافتاده؟” گفت :” فاطمه به خدا قسم اگر تو نباشی، من اصلاً از جبهه بر نمیگردم…”

قسمتهایی از کتاب نیمه پنهان ماه(حميد باكري)