همیشه قبل هر حرفی برایت شعر می‌خوانم

قبولم کن من آداب زیارت را نمی‌دانم

دلم شکسته ، دلم را نمی خری آقا

مرا به صحن بهشتت نمی بری آقا

 

اگر چه غرق گناهم ولی خبر دارم

تو آبروی کسی را نمی بری آقا

 

چقدر خوبی و دل رحم و مهربان ، عاشق

و در دقایق عمرم شناوری آقا

 

همیشه از حرمت بوی مهر می آید

شبیه باغ پر از گل معطری آقا

 

تمام دفتر شعرم فدای چشمانت

که از تمام غزلهام بهتری آقا

 

ولی بدون تو این شعر ها چه دلتنگند

بدون نام تو اصلا چه دفتری آقا

 

در اوج بی کسی ام در خیال من هستی

تویی که یارترین یارو یاوری آقا

از درد کهنه ای که مداوا نمیشود
یا میشود گلایه کنم یا نمیشود
 
اینک سلام حضرت عیسی تر از مسیح
لطفت نگو که شامل ماها نمیشود
 
ای من فدای پنجره فولاد چشمهات
از بغض من چرا گرهی وا نمیشود؟
 
یوسف ترین عزیز !مرا تا خودت بخوان
هرچند این غریبه زلیخا نمیشود
 
امضا:کسی که با همه ی ریزنقشی اش
در بیکران چشم شما جا نمیشود

باید غبار صحن تو را طوطیا کنند
 « آنان که خاک را به نظر کیمیا کنند»
 
 هو هوی باد نیست که پیچیده در رواق
 خیل ملائکند رضا یا رضا کنند
 
 بازار عاشقان تو از بس شلوغ شد
 ما شاعرت شدیم که مارا سوا کنند
 
 «هر گز نمیرد آنکه دلش» جلد مشهد است
 حتی اگر که بال و پرش را جدا کنند
 
 هر کس به مشهد آمد و حاجت گرفت و رفت
 او را به درد کرببلا مبتلا کنند
 
 دردی عظیم و سخت که آن درد را فقط
 با یک نگاه گوشه ی چشمت دوا کنند
 
 از آن حریم قدسی ات آقای مهربان
 «آیا شود که گوشه ی چشمی به ما کنند»

دل هميشه غريبم هوايتان كرده است
هواى گريه پايين پايتان كرده است
 
 وَ گيوه‏هاى مرا رد پاى غمگينت
مسافر سحر كوچه هايتان كرده است
 
 خداش خير دهد آن كسى كه بال مرا
كبوتر حرم باصفايتان كرده است
 
 چگونه لطف ندارى به اين دو چشمى كه
كنار پنجره هايت صدايتان كرده است ؟
 
 چگونه از تو نگيرم نجات فردا را
خدا براى همين‏ها سوايتان كرده است
 
چرا اميد ندارى مدينه برگردى
مگر نه آنكه خدا هم دعايتان كرده است
 
 ميان شهر مدينه يگانه خواهرتان
چه نذرهاى بزرگى برايتان كرده است
 
 تو آن نماز غريب هميشه‏ها هستى
كه كوچه‏هاى خراسان قضايتان كرده است
 
سپيده‏اى و به رنگ شفق در آمده‏اى
كدام زهر ستم جابجايتان كرده است