بگذار تا ببینمش اکنون که می رود

ای اشک از چه رو به تماشا نشسته ای

گفته بودم به غم عشق تو دل خوش دارم

به جهنم که نشد کار دگر خواهم کرد

از صدو سی چشمه لوطی گری

دست بردن بر قمه هست اخری

دل گرم و اه سرد و لب افسون و صبر کم

رخ زرد و اشک سرخ و لبان خشک و چشم تر

فریب تربیت باغبان مخور ای گل

که اب می دهد اما گلاب می گیرد

دقایقی ز زمانه هنوز در پیش است

که ارزشش ز تمام گذشته ها بیش است

بی کمالی های انسان از سخن پیدا شود           پسته ی بی مغز چون لب وا کند رسوا شود

امروز هم به وعده وصل تو شام شد

عمرم به وعده های دروغت تمام شد

دلبر بی کفر و دین چون گل بی رنگ و روست

دلکش پروانه نیست شمع نیفروخته

ما را به حال خویش گذارید عاقلان

دیوانه دیگری است شما را چه می شود

عیب پاکان زود بر مردم هویدا میشود           موی اندر شیر خالص زود پیدا میشود

ای که گفتی مرو انر پی خوبان زمانه

ما کجا در این بحر تفکر تو کجایی

سلام

من از آن روز که در بند تو ام آزادم / پادشاهم چو به دست تو اسیر افتادم

دراین زمانه ی بی های و هوی لال پرست               خوشا به حال کلاغان قیل و قال پرست

گفته بودم به غم عشق تو دل خوش دارم

به جهنم که نشد کار دگر خواهم کرد

من معمولا خیلی تو پسنده یه شعر سختگیرم.اما تو این همه سال فقط یه بیت به زودی تودلم نشست.شاید دلیلش این بود که فکر میکردم خودم با تمام احساسم گفتمش.هرچند سلیقه ایه اما خب من این بیت خیلی دوست دارم.انقد که بخاطرهمین یه بیت کتاب دوستمو مصادره کردم 

اینم اون بیته:

           پاداش حقیقت گفتن جز سربلندی نیست                   حق با من است اما ، مرا بر دار میخواهی 

من شخصا هر قدر هم بخواهم سختگیر باشم در برابر شاه بیت ها کم می اورم

یوسف ان قدر شکسته است که نشناختی اش

باز هم منتظر پیرهنی حق داری

یا

بین ماهی های اقیانوس و ماهی های تنگ

هیچ فرقی نیست وقتی چاره ای جز اب نیست

خوشبختانه از این مثالها در ادبیات ما فراوانند.

من روزه ی ایینه گرفتم که نبینم

غیر از تو کسی را که به غیر از تو کسی نیست

نباف پیله که سوزن به سینه می کوبد

چه تلخ قسمت پروانه جز تنیدن نیست

شیما شاهسواران

اه کز بهر وصال دلبران جز جان و دل

سیم و زر هم باید و من در بساتم اه نیست

من خیلی از بیت ها را حفظم و لی الان حضور ذهن ندارم ...

یادمه دلم گرفته بود و تفال به حافظ زدم نیتم امام رضا بود ...این امد

فقیر و خسته بدرگاهت آمدم رحمی که جزولای توام نیست هیچ دستاویز

بیا که هاتف میخانه دوش با من گفت   که درمقام رضا باش و زقضا مگریز

زاهد از کوچه ی رندان به سلامت بگذر / تا خرابت نکند تهمت بدنامی چند

آن دوست که ناکامی ما خواسته است   کام دل دشمنان روا خواسته است

با این خوشدلیم کز راحت و رنج    ما خواسته ایم آنچه خدا خواسته است