.

کوه با نخستین سنگ ها آغاز می شود..

و انسان با نخستین درد..

در من زندانی ستمگری بود..

که به آواز زنجیرش خو نمی کرد..

من با نخستین نگاه تو آغاز شدم..

سخت است درد خود را از ديگران شنيدن..

از عاشقي نگفتن، از عشق دل بريدن..

سخت است از پرستو پرواز را گرفتن..

يک تکه از جهان را بر دوش خود کشيدن..

سخت است از رهايي با دست بسته گفتن..

دنياي کودکي را از کودکان خريدن..

سخت است از ستاره با نور ماه گفتن..

از پود دل گسستن در تار دل تنيدن..

سخت است با شقايق از کوچ لاله گفتن..

با لاله ها نشستن با قاصدک پريدن..

سخت است مهرباني از آشنا نديدن..

يکبار دل سپردن صد بار دل بريدن..

قشنگ بودن..ممنون

کوه با نخستین سنگ ها آغاز می شود..

و انسان با نخستین درد..

.

من در اين خانه به گم نامي نمناك علف نزديكم .

من صداي نفس باغچه را مي شنوم

و صداي ظلمت را ، وقتي از برگي مي ريزد .

و صداي ، سرفه روشني از پشت درخت ،

عطسه آب از هر رخنه سنگ ،

چكچك چلچله از سقف بهار.

و صداي صاف ، باز و بسته شدن پنجره تنهايي .

و صداي پاك ، پوست انداختن مبهم عشق،

متراكم شدن ذوق پريدن در بال

و ترك خوردن خودداري روح .

من صداي قدم خواهش را مي شنوم

و صداي ، پاي قانوني خون را در رگ .

ضربان سحر چاه كبوترها ،

تپش قلب شب آدينه ،

جريان گل ميخك در فكر

شيهه پاك حقيقت از دور .

من صداي كفش ايمان را در كوچه شوق

و صداي باران را ، روي پلك تر عشق

روي موسيقي غمناك بلوغ

روي آواز انار ستان ها

و صداي متلاشي شدن شيشه شادي در شب

پاره پاره شدن كاغذ زيبايي

پرو خالي شدن كاسه غربت از باد

انحنای روح من

شانه های خسته ی غرور من

تکیه گاه بی پناهی دلم شکسته است

کتف گریه های بی بهانه ام

بازوان حس شاعرانه ام

زخم خورده است

دردهای پوستی کجا؟

درد دوستی کجا؟

این سماجت عجیب

پافشاری شگفت دردهاست

دردهای آشنا

دردهای بومی غریب

دردهای خانگی

دردهای کهنه ی لجوج

اولین قلم

حرف حرف درد را

در دلم نوشته است

دست سرنوشت

خون درد را

با گلم سرشته است

پس چگونه سرنوشت ناگزیر خویش را رها کنم؟

درد

رنگ و بوی غنچه ی دل است

پس چگونه من

رنگ و بوی غنچه را ز برگهای تو به توی آن جدا کنم؟

دفتر مرا

دست درد می زند ورق

شعر تازه ی مرا

درد گفته است

درد هم شنفته است

پس در این میانه من

از چه حرف می زنم؟

درد، حرف نیست

                                          درد   ، نام دیگر من است

                                                                             من چگونه خویش را صدا کنم؟

 غم، زمانی مثل کوهِ درد می ریزد سرم

از در و دیوار  هی نامرد می ریزد سرم

بغض – این تنها رفیق راه – طغیان می کند

کل دنیا بی برو  برگرد می ریزد سرم

زندگی لج می کند با من– نمی فهمد مرا

در بهارم برگ های زرد می ریزد سرم

می شوم تنها- شبیه کوه های دوردست

رعد و برق از آسمان آنقدر می ریزد سرم

که تمام زندگی زهر هلاهل می شود

زندگی، مانند آبِ سرد می ریزد سرم...