10 دقیقه بعد:

10 قاشق چای خوری شكر وارد بدنتان میشود، میدانید چرا با وجود

خوردن این حجم شكر دچار استفراغ نمی‌شوید؟ چون اسید فسفریك، طعم آن

را كمی میگیرد و شیرینی اش را خنثی میكند.

20 دقیقه بعد:

قند خونتان بالا میرود و منجر به ترشح ناگهانی و یكجای انسولین می

شود، كبدتان شروع میكند به تبدیل قند به چربی تا قند خون بیشتر از

این بالا نرود.

40 دقیقه بعد:

حالا دیگه جذب كافئین كامل شده، مردمكهای چشم گشاد می شود، فشار

خونتان بالا میرود و در پاسخ به این حالت، كبدتان قند را به داخل

جریان خون رها می‌كند. گیرنده های آدنوزین مغز حالا بلوك می شوند

تا از احساس خواب آلودگی جلوگیری كنند.

45 دقیقه بعد:

ترشح دوپامین افزایش پیدا میكند و مراكز خاصی در مغز حالت سرخوشی

ایجاد میكنند، تحریك میشوند. این همان مكانیسمی است كه در مصرف

هروئین منجر به ایجاد سرخوشی می‌شود.

60 دقیقه بعد:

اسید فسفریك موجود در نوشابه، داخل روده كوچك، به كلسیم، منیزیم و

روی میچسبد. متابولیسم بدن افزایش پیدا میكند. میزان بالای قند خون

و شیرین كننده های مصنوعی، دفع هر چه بیشتر كلسیم را از طریق ادرار

باعث می‌شوند.

مدتی بعد:

كافئین در نقش یك داروی مدر (ادرار آور) وارد عمل میشود. حالا دیگر

كلسیم و منیزیم و رویی كه قرار بود جذب بدن شود، بیش از پیش از

طریق ادرار دفع می‌شوند و به همراه آن مقادیر زیادی آب، سدیم و

دیگر الكترولیت ها نیز از دست می‌رود.

مدتی بعدتر:

كم كم آن غوغایی كه در بدنتان ایجاد شده بود فروكش می‌كند و نوبت

به افت قند می‌رسد. در این مرحله یا خیلی حساس و تحریك پذیر میشوید

یا خیلی كرخت و بی حال. حالا دیگر تمام آن آبی را كه از طریق

نوشابه وارد بدن خود كرده بودید دفع كرده اید، آبی كه میشد به جای

اسید و كافئین و شكر، حاوی مواد مفیدی برای بدنتان باشد. تا چند

ساعت بعد اثر كافئین هم از بین میرود و شما هوس یك نوشابه دیگر

میكنید.