سـپیـد؛ 

 با خودم فکر می کنم اصلا چرا باید

                 رباب ، با آب هم قافیه باشد

                روضه خوان ها زیادی شلوغش می کنند

                حرمله آنقدر ها هم که می گویند تیر انداز ماهری نبود

                هدف های روشنی داشت

                تنها تو بودی که خوب فهمیدی

                استخوانی که در گلوی علی بود سه شعبه داشت

                شش ماه علی بودن را طاقت آوردی

                خون تو جاذبهء زمین را بی اعتبار کرد

                حالا پدرت یک قدم می رود بر می گردد

                                        می رود بر می گردد

                                         می رود...

                با غلاف شمشیر برایت از خاک گهواره ای بسازد

                تادیگر صدای سم اسب های وحشی از خواب بیدارت نکند

                رباب می رسد از راه

                 با نگاه

                بایک جملهء کوتاه

                 آقا خودتان که سالمید انشاالله...

غزل؛

آسمان، تکیه به دستان تو دارد عباس..

مرغ دل، خانه در ایوان تو دارد عباس..

در حریمت نه فقط دلشدگان حیران اند..

عشق هم دست به دامان تو دارد عباس..

شب از آن لحظه که چشمان تو خاموش شده ست..

رنگ گیسوی پریشان تو دارد عباس..

ابر هرگاه که می بارد از انبوهیِ بغض..

شرم از تشنگی جان تو دارد عباس..

طور عشق است نگاه تو و موسای دلم..

بهره از مشرب عرفان تو دارد عباس..

خیمه ها تشنه ی آبند و لب دشنه ی رنگ..

صحبت از شام غریبان تو دارد عباس..

«حسن یعقوبی»

مثنوی؛

با اشک هاش دفتر خود را نمور کرد 

در خود تمام مرثیه ها را مرور کرد

ذهنش ز روضه ها ی مجسم عبور کرد

شاعر بساط سینه زدن را که جور کرد

احساس کرد از همه عالم جدا شده است

در بیت هاش مجلس ماتم به پا شده است

در اوج روضه خوب دلش را که غم گرفت

وقتی که میز و دفتر و خودکار دم گرفت

وقتش رسیده بود به دستش قلم گرفت

مثل همیشه رخصتی از محتشم گرفت

باز این چه شورش است که در جان واژه ها ست

شاعر شکست خورده طوفان واژه هاست

بی اختیار شد قلمش را رها گذاشت

دستی زغیب قافیه را کربلا گذاشت

یک بیت بعد ، واژه ی لب تشنه را گذاشت

تن را جدا گذاشت و سر را جدا گذاشت

حس کرد پا به پاش جهان گریه می کند

دارد غروب فرشچیان گریه می کند

با این زبان چگونه بگویم چه ها کشید

بر روی خاک و خون بدنی را رها کشید

او را چنان فنای خدا بی ریا کشید

حتی براش جای کفن بوریا کشید

در خون کشید قافیه ها را ، حروف را

از بس که گریه کرد تمام لهوف را

اما در اوج روضه کم آورد و رنگ باخت

ه

غزل؛

کربلا را می‌سرود این بار روی نیزه‌ها

با دو صد ایهام معنی‌دار، روی نیزه‌ها

نینوایی شعر او از نای هفتاد و دونی

مثل یک ترجیع شد تکرار روی نیزه‌ها

چوب خشک نی به هفتاد و دو گل آذین شده ست

لاله‌ها را سر به سر بشمار روی نیزه‌ها

زخمی داغند این گل‌های پر پرای نسیم

پای خود آرام‌تر بگذار روی نیزه‌ها!

یا بر این نیزار خون امشب متاب ای ماهتاب

یا قدم آهسته‌تر بر دار روی نیزه‌ها

قافله در رجعت سرخ است و جاده فتنه جوش

چشم میر کاروان بیدار روی نیزه‌ها

زنگیان آیینه می‌بندند بر نی، یا خدا

پرده بر می‌دارد از رخسار روی نیزه‌ها؟

صوت قرآن است این؟ یا با خدا در گفت‌وگوست

رو به رو، بی‌پرده، در انظار روی نیزه‌ها

یاد داری آسمان! با اختران خورشید گفت:

وعده دیدارمان این بار روی نیزه‌ها؟!

با برادر گفت زینب (س) راه دین هموار شد

گرچه راه توست ناهموار روی نیزه‌ها

ای دلیل کاروان! لختی بران از کوچه‌ها

بلکه افتد سایه دیوار روی نیزه‌ها

صحنه اوج و عروج است و طلوع روشنی

سیر کن سیر تجلی زار روی نیزه‌ها

چشم ما آیینه آسا غرق حیرت شد چو دید

آن همه خورشید اختر بار روی نیزه‌ها

غزل؛

به بام بر شده ام از سپیده ی تو بگویم

اذان به وقت گلوی بریده ی تو بگویم

اذان به وقت گلویی که قطعه قطعه غزل شد

غزل غزل شده ام تا قصیده ی تو بگویم

غزل غزل شده ام ای شهید عشق که چون گل

ز عاشقان گریبان دریده ی تو بگویم

هزار مرتبه آتش شدم نشد که غروبی

زخیمه های به آتش کشیده تو بگویم....

به بام برشده ام با عقیق، آینه، سبزه

مگر ز دیدن ماه ندیده ی تو بگویم

به بام بر شده ام تشنه ، با صدای بریده

اذان به وقت گلوی بریده ی تو بگویم

ب

خون گرفته دوباره عالم را

فرق سر تا گلوی عالم را

یک نفر روی سینه ی خورشید

می برد آبروی عالم را     !!!!!

بوی سنج و دهل می آید یا ؟

بوی راز نماز عاشورا ؟

مشک قلبم اسیر دندان است

مثل دستان روز تاسوعا   !!!!!!

از کویر نشسته بر لبها

بوی آه ستاره می آید

بوی طوفان و توبه و عشق است

از بدن های پاره می آید  !!!!!!!!

گُر گرفته دوباره دریاها

زیر لب لا اله الا الله

تیرو نیزه عجیب می گویند :

السلام علیک .. ثار  الله  !!!!!!!!

y

 رباعی

از داغ عطش اگر چه بی تاب شدی

در گستره ی ذهن زمان قاب شدی

بربام چهان چراغ پر نور تویی

در ساغر خورشید می ناب شدی

در نبض سحر بهار پرشور تویی

چون لاله سرخ باغ عاشور تویی

ای خون تو جاری به رگ بیداری

در ذهن زمان حماسه ی نور تویی

آیینه ی درک ماهتاب  است حسین

تفسیر زلال آفتاب است حسین

او چشم وچراغ باور بیداری است

گلنغمه نور انقلاب است حسین

غزل؛

هنوز راه ندارد کسی به عالم تو

نسیم هم نرسیده به درک پرچم تو

نسیم پنجرهء وحی!  صبح زود بهشت

"اذا تنفس ِ" باران هوای شبنم تو

تو در نمازی و چون گوشواره می لرزد

شکوه عرش خدا، شانه های محکم تو

به رمز و راز سلیمان چگونه پی ببرم؟

به راز  عِزّةُ للّه  نقش خاتم تو

من از تو هیچ به غیر از همین نفهمیدم

که میهمان همه ماییم و میزبان همه تو

توکربلای سکوتی و چارده قرن است

نشسته ایم سر سفرهء مُحرم تو

چقدر جملهء"احلی من العسل " زیباست

و سالهاست همین جمله است مرهم تو

هوای روضه ندارم ولی کسی انگار

میان دفتر من می نویسد از غم تو

گریز می زند از ماتمت به عاشورا

گریز می زند از کربلا به ماتم تو

فقط نه دست زمین دور مانده از حرمت

نسیم هم نرسیده به درک پرچم تو

عصر عاشورا کنار خیمه‌های سوخته

ذوالجناحی ماند با یال رهای سوخته

کاروان می‌رفت و می‌بلعید دشت دیرسال

کودکان تشنه را با دست و پای

سوخته

در کجا دیدید یا خواندید روی نیزه‌ها

آسمان قرآن بخواند با صدای

سوخته

قطره ‌قطره شرم شد آب فرات از دیدنِ

رقص خون‌آلود شمشیر و هوای

سوخته

چارده قرن آسمان بارید و می‌بارد هنوز

چشم زینب را به خاک کربلای

سوخته

ابرها بارانی و شاید خدا هم گریه کرد

عصر عاشورا کنار خیمه‌های

سوخته

اگرچه مثل محرّم نمی شوم هرگز..

جدا ز حلقه ی ماتم نمی شوم هرگز..

مرا ببخش، مرا چون که خوب می دانم..

که توبه کردم و آدم نمی شوم هرگز..

اسیر جاذبه ی حسن یوسف یاسم..

که محو در گل مریم نمی شوم هرگز..

گناهکارم و امّا بدون اذن شما..

نصیب خشم جهنم نمی شوم هرگز..

نمی فرات بیاور، چرا که من قانع..

به سلسبیل و به زمزم نمی شوم هرگز..

قسم به قلب سپیدت سیاهپوش کسی..

به جز شهید محرم نمی شوم هرگز..

به جان عشق قسم، غیر چارده معصوم..

به پای هیچ کسی خم نمی شوم هرگز..

تنها برای من تو سزاوار می شوی

          در یاد من همیشه تو تکرار می شوی

خورشید می شوم که زیارت کنم تو را

           تا پشت چشم پنجره بیدار می شوی

در کوچه باغ های دلم پرسه ای بزن

           از بوی عشق و عاطفه سرشار می شوی

دل را حراج نیم نگاه تو می کنم

           وقتی که چشم های خریدار می شوی

از بوی حُسن یوسفت ای کهنه پیرهن

           روزی عزیز، رونق بازار می شوی

از ذوق خود، اگر بنویسم برای تو

            شعری به روی هر در و دیوار می شوی

در راه زندگی که به مقصد نمی رسم

            این راه را تو قافله سالار می شوی

دوبیتی؛

نصیبش ذکر یا قدوس می شد

دلش با گریه ها مانوس می شد

کسی فریاد زد شب را گرفتند

سری در خیمه ها فانوس می شد

...

کسی همپای محمل همره اوست

 کسی چون ماه کامل همره اوست

 که گفته در سفر تنهاست زینب ؟

 سری منزل به منزل همره اوست

غزل؛

گریه کن تا غمت سبک بشود! گریه کن خیمه های ویران را!

می دَوانی کدام سوی زمین،چشم های هنوز حیران را؟

خاک ها را که خون به دل کردند، آب را تا همیشه گِل کردند

آتش کینه هایشان سوزاند، تکه های دل بیابان را

آب، در آرزوی لب هایت،"و اِذا البحرُ سُجّرت" می خواند

آب ،حس کرده بود روی سرش ، پنجه های سیاه توفان را

طاقتت را زیاد کن بانو! پای  لب های خیزران خورده

چوب ها ! لااقل نگه دارید، حرمت آیه های قرآن را

جز تو راز دل محرم را، هیچ کس برملا نخواهد کرد

راز پروانه های بی بال و ... غنچه های بدون گلدان را

ذوالفقاری که بر لبت داری، سنگ معیار عدل خواهد شد

با ترازوی سکه می سنجند، کوفیان فرق کفر و ایمان را

خواهری مثل کوه می خواهند، رودهای رسیده تا دریا

کوه مانده که ماندگار کند، چشمه های بدون پایان را

خاک ، آتش زده پیراهن خونینش را

باد خم کرده از آن سو، کمر دینش را

آه! هفتاد و دو تکه شده قلب قرآن

آیه آیه به زمین ریخته یاسینش را

اسب این بار به دنبال خودش آورده

کمر ِ خالی ِبا خون شده آذینش را 

نکند نبض زمین از ضربان افتاده!

خون گرفته همه ی صورت پر چینش را

آتشی آمده از خانه ی خاموش علی

که سرانجام دهد کینه ی دیرینش را

کوه لرزید ... مگر صبح قیامت شده است؟

یا نه...فرهاد چشیده ،غم شیرینش را

آسمان چله نشین است وُ مِه آلود مگر

روز موعود، اجابت کند آمینش را

آسمانی که پس از بغض فروخورده ی ماه

ریخته روی زمین خوشه ی پروینش را

«این حسین است که عالم همه دیوانه ی اوست»

تا ابد ، زنده  نگه  داشته  آیینش  را

ف

رصد کن رد پایم را پس از این در بیابان ها

سرم را روی دست باد بر دوش نیستان ها

رصد کن آسمان پیکرم را با هزار اختر

میان ریگ های داغ ، در آغوش میدان ها

از اینجا می روم تا بعد از این با چشمه ی خونم

نخشکد در دل سنگ زمین از ریشه ایمان ها

زمین از عطر گلدانم بهاری می شود روزی

نمی ماند جهان ، سیلی خور ِ بیداد توفان ها

تمام راه را با صبر خواهم رفت تا هرگز

نیفتد رود ِ آرام و زلالم دست طغیان ها

خداحافظ بقیع ِ دست بر پهلوی ِ بی سامان !

خداحافظ گل ِ یاس ِ نهان در قلب گلدان ها ! 

...

چه آرام  و دل انگیز است آن نامی که می چرخد

همیشه بر لب ِ خشکیده و عطشان ِ دوران ها

خیــــــــــــــــلی دوست داشتم در این برنامه شرکت کنم..

ولی فردا صبح امتحان میان ترم دارم.. یک درس 3واحدی..