پیکرت مانند تسبیحی است که از هم وا شده

 تیغ و تیر و نیزه روی بیت بیتت جا شده

 طعنه و زخم زبان قد تو را خم کرده است

 قد تو حالا شبیه مادرم زهرا شده ...

 آن قدر روی تنت شمشیر و نیزه تاخته...

 قد تو رعنای من، رعناتر از طوبی شده

 مادری پهلو شکسته رو به رویت آمده

 کوچه، سیلی، میخ در معنا شده

 واژه های بر زبانم کمتر از حد تواند

 برکهٔ شعرم به شوق نام تو دریا شده



سیدعلی محمد نقیب

بچگیام وقتی جلوم گوسفند ذبح می کردن، با خودم تصور می کردم که دارن سر منو هم می برن؛ خیلی وحشتناکه. ولی امام توی آخرین لحظات، که می دونستن الان باهاشون چیکار می کنن، گفتن: ((الهی رضا برضاک: خدایا، راضیم به رضایت)). کاری که حسین (ع) کرد، همه ی عاشقارو به تواضع می کشونه که اون کی بود و من کی.