غم مخور ایام هجران رو به پایان می رود

این خماری از سر ما میگساران میرود

پرده را از روی ماه خویش بالا میزند

غمزه را  سر میدهد غم از دل و جان میرود

بلبل اندر شاخسار گل هویدا می شود

زاغ با صد شرمساری از گلستان میرود

محفل از نور رخ او نور افشان میشود

هرچه غیر از ذکر یار از یاد رندان میرود

ابرها از نور خورشید رخش پنهان شوند

پرده از رخسار آن سرو خرامان میرود

وعده دیدار نزدیک است یاران مژده باد

روز وصلش میرسد ایام هجران میرود

از غم دوست در این میکده فریاد کشم

دادرس نیست که در هجر رخش داد کشم

داد و بیداد که در محفل ما رندی نیست

که برش شکوه برم داد ز بیداد کشم

شادیم داد غمم داد و جفا داد و وفا

با صفا منت آنرا که من داد کشم

عاشقم عاشق روی تو نه چیز دگری

با هجران و وصالت به دل شاد کشم

در غمت ای گل وحشی من ای خسرو من

جور مجنون ببرم تیشه فرهاد کشم

مردم از زندگی بی توکه با من هستی

طرفه سری است که باید بر استاد کشم

سالها میگذرد حادثه ها می آیند

انتظار فرج از نیمه خرداد کشم

گــــر تــــو آدم‏زاده هستى "عَلّم اَلاَسما" چه شد؟

  "قابَ قَوْسینت" كجا رفته است؟ "اَوْاَدْنى" چه شد؟

بـــــر فـــــــــراز دار، فـــــــــریاد "اَنَا الحق" مى‏زنى

مــــــدّعىِ حــــــــق طلب، اِنیّت و اِنّـــــا چه شد؟

صــــوفى صـــــافى اگر هستى، بكن این خرقـه را

دم زدن از خــــویشتن با بـــــوق و با كرنا چه شد؟

زهــــــد مفـــــــروش اى قلنـــــدر، آبروى خود مریز

 زاهـــــد   ار هستى تو، پس اقبال بر دنیا چه شد؟

این عبــــادتــها كه ما كردیم، خوبش كاسبى‏است

دعــــــــــوى اخلاص با این خود پرستیها چه شد؟

مــــــرشد از دعوت به سوى خویشتن، بردار دست

 "لا الهت" را شنیدستم؛ ولــــــــى "الاّ" چه شد؟

شــاعر بیمایه، بشكن خـــــامـــــه آلــــــــــــوده‏ات

 كـــــــــــم دل‏آزارى نما، پس از خدا پروا چه شد؟

كتاب عمر

پیـــــــــــرى رسید و عهـــــــــد جـــوانى تباه شد

ایّام زنــــدگى، همــــــه صــرف گناه شد

بیــــــــــراهه رفتـــــه پشت به مقصد، همــى روم

عمــــرى دراز، صرف در این كـوره راه شد

وارستگــــان، به دوست پنـــــــــاهنده گشتـــــه‏اند

وابسته‏اى چو من به جهـان، بى پناه شد

خودخواهى است و خودسرى و خودپسندى است

حاصل ز عمرِ آنكه خــــودش، قبله‏گاه شد

دلــــــدادگان، كــــــه روى سفیدنـــــــــــد پیش یار

 رنج مـــــرا ندیده كـــــه رویــــم سیـاه شد

افســـــوس بـــــر گذشتــــــه، بر آینده صد فسوس

آن را كـــه بستــه در رسن مال و جاه شد

از نـــــــورْ رو به ظلمتــــــم؛ اى دوست، دست گیر

آن را كـــه رو سیه بــه سراشیب چاه شد