پاسخ بانو به هردو شاعر

من در پی اش دویدم

چون که میدانستم

سیب حاصل سم پاشی آن فصل بود

 ولی افسوس نه او فهمید

 نگرانی چشمانم را

ونه دخترکم دید دستهای مهربانم را

قصدم از در پی او دویدن

جریمه اش نبود لیک آزادی از ترسش خواهان بودم

لرزه ی تن دخترکم

بغض چشم معشوقه ی عاشقش

هر دو بر تن و جانِ دلــــم مثال خنجری بود

کاش حصار باغچه را کشیده بودم

به دور دل هردو معشوقه ام

کاش به گناه حوا

سیب هایم را سم اندود نمیکردم

به گمان حوا پروری و آدم گمراهی

کاش...

هنوز هم که هنوز است

درد؛دامنه دارد

شروع شاخه ی ادراک

طنین نام نخستین

تکان شانه ی خاک

و طعم میوه ی ممنوع

که تا تنفس سنگ

ادامه خواهد داشت

ودرد

هنوز دامنه دارد

دردهایم دامن کشان

بر بادهای اوهام زمان

میگذرندتا سحر نیامده

عبور کنند از دلتنگی هایم

میوه ی ممنوعه را قاب گرفتم

روی دردم مرحمی از زخم باشد

به یاد داشته باشم خطایم

خطایی از سر عشق بود نه هوس که شد گناهم

افسوس که هنوز هم آدم خود را به خریت زده

آدمی را آدم بودن شرم است وقتی بوی از عشق نبرده

دل من از بهشت به بهای محبت گذشت

اما حاصل این عشق جز دردی بر دلم نگذاشت

بانو