به یک پلک تو می بخشم تمام روز و شب ها را

که تسکین می دهد چشمت غم جانسوز تب ها را

بخوان! با لهجه ات حسی عجیب و مشترك دارم

فضا را یک نفس پر کن به هم نگذار لب ها را

به دست آور دل من را چه کارت با دلِ مردم!

تو واجب را به جا آور رها کن مستحب ها را

دلیلِ دل خوشی هایم! چه بغرنج است دنیایم!

چرا باید چنین باشد؟... نمی فهمم سبب ها را

بیا این بار شعرم را به آداب تو می گویم

که دارم یاد می گیرم زبان با ادب ها را

غروب سرد بعد از تو چه دلگیر است اي عابر

براي هر قدم یک دم نگاهی کن عقب ها را

بده به دست من این بار بیستون ها را

که این چنین به تو ثابت کنم جنون ها را

بگو به دفتر تاریخ تا سیاه کند

به نام ما همه ي سطرها، ستون ها را

عبور کم کن از این کوچه ها که می ترسم

بسازي از دل مردم کلکسیون ها را

...منم که گاه به تركِ تو سخت مجبورم

...تویی که دوري تو شیشه کرده خون ها را

میان جاده بدون تو خوب می فهمم

نوشته هاي غم انگیز کامیون ها را!

تا می کشم خطوطِ تو را پاك می شوي

داري کمی فراتر از ادراك می شوي

هرلحظه از نگاهِ دلم می چکی ولی

با دستمالِ کاغذي ام پاك می شوم

این عابران که می گذرند از خیال من

مشکوك نیستند تو شکاك می شوي

تو زنده اي هنوز برایم گمان نکن

در گورِ خاطرات خوشم خاك می شوي

باید به شهرِ عشق تو با احتیاط رفت

وقتی که عاشقی چه خطرناك می شوي!

نوشته ام به دلِ شعرهاي غیرمجاز

که دوست دارمت اي آشناي غیرمجاز

هوا بد است، بِکِش شیشه ي حسادت را

که دور باشد از این جا هواي غیرمجاز

به کوچه پا نگذاریم تا نفرمایند:

جدا شوند زِ هم این دو تاي غیرمجاز

دل است، من به تو تجویز می کنم  دیگر

مباد پلک بزنی بر دواي غیرمجاز

ترا نگاه کنم هرچه روز تعطیل است

مرا ببر به همین سینماي غیرمجاز

تو  صحنه هاي رمانتیک و جمله هاي قشنگ

که حفظ کرده اي از فیلم هاي غیرمجاز

زبان به کام بگیر و شبیه مردم باش

مباد دم بزنی از خداي غیرمجاز

باران و چتر و شال و شنل بود و ما دو تا...

جوي و دو جفت چکمه و گِل بود و ما دو تا...

وقتی نگاه من به تو افتاد، سرنوشت

تصدیق گفته هاي « هِگِل » بود و ما دو تا...

روز قرارِ اول و میز و سکوت و چاي

سنگینی هواي هتل بود و ما دو تا

افتاد روي میز ورق هاي سرنوشت

فنجان و فال و بی بی و دِل بود و ما دو تا

کم کم زمانه داشت به هم می رساندمان

در کوچه ساز و تمبک و کِل بود و ما دو تا...

تا آفتاب زد همه جا تار شد برام

دنیا چه قدر سرد و کسل بود و ما دو تا،

از خواب می پریم که این ماجرا فقط

یک آرزوي مانده به دِل بود و ما دو تا...

فضاي خانه که از خنده هاي ما گرم است

چه عاشقانه نفس می کشم!، هوا گرم است

دوباره زل بزن « دیده امت » به چشمانی ،

 که از حرارتِ« من دیده ام ترا » گرم است

 بگو دومرتبه این را که : « دوستت دارم »

دلم هنوز به این جمله ي شما گرم است

بیا گناه کنیم عشق را... نترس خدا

هزار مشغله دارد، سرِ خدا گرم است

من و تو اهل بهشتیم اگرچه می گویند

جهنم از هیجانات ما دو تا گرم است

****

به من نگاه کنی؛ شعرِ تازه می گویم

که در نگاه تو بازارِ شعرها گرم است

هر کس این اشعار را خواند و لذت برد در این شبها یادی کند از شاعر مرحومش نجمه زارع  یکی از استعدادهای عجیب ادبی این شهر که در 23 سالگی پنجه در خاک کشید .

گرچه نامش همیشه در ادبیات ایران جادوانه است .

 و هرگز نمیرد انکه دلش زنده شد به عشق

از او 2 کتاب بعد از مرگش به چاپ رسید "یک سرنوشت 3 حرفی" و "عشق قابیل است "

این بیت نبوغ ادبی این شاعر را به وضوح به رخ می کشد:

"عشق قابیل است قابیلی که سرگردان هنوز

کشته خود را نمی داند کجا پنهان کند"

یادش گرامی

راستش حیفم امد از نجمه همین چند غزل را فقط خوانده باشید

...و اي بهانه ي شیرین تر از شکرقندم

به عشقِ پاك کسی جز تو دل نمی بندم

به دین این همه پیغمبر احتیاجی نیست

همین بس است که اینک تویی خداوندم

همین بس است که هر لحظه اي که می گذرد

گسستنی نشود با دل تو پیوندم

مرا کمک کن از این پس که گام هاي زمین

نمی برند و به مقصد نمی رسانندم

همیشه شعر سرودم براي مردم شهر

ولی نه! هیچ کدامش نشد خوشایندم

تویی بهانه ي این شعرِ خوب باور کن

که در سرودن این شعرها هنرمندم

این شعرها دیگر براي هیچ کس نیست

نه! در دلم انگار جاي هیچ کس نیست

آن قدر تنهایم که حتی دردهایم

دیگر شبیه دردهاي هیچ کس نیست

حتی نفس هاي مرا از من گرفتند

من مرده ام در من هواي هیچ کس نیست

دنیاي مرموزي ست ما باید بدانیم

که هیچ کس این جا براي هیچ کس نیست

باید خدا هم با خودش روراست باشد

وقتی که می داند خداي هیچ کس نیست

من می روم هرچند می دانم که دیگر

پشت سرم حتی دعاي هیچ کس نیست

بعید نیست سرم را غزل به باد دهد

و آبروي مرا در محل به باد دهد

بعید نیست و بگذار هرچه می خواهد

قبیله ام به دروغ و دغَل به باد دهد

زبان سرخ و سرِ سبز و چند نقطه...، مرا

دوصد کنایه و ضرب المثل به باد دهد

قفس چه دوره ي سختی ست، می روم هرچند

مرا جسارت این راه حل به باد دهد

...

چه قدر نقشه کشیدم براي زندگیم

بعید نیست که آن را اجل به باد دهد

تو نیستی و این در و دیوار هیچ وقت...

غیر از تو من به هیچ کس انگار هیچ وقت...

این جا دلم براي تو هِی شور می زند

از خود مواظبت کن و نگذار هیچ وقت...

اخبار گفت شهر شما امن و ناراحت است

من باورم نمی شود، اخبار هیچ وقت...

حیفند روزهاي جوانی، نمی شوند

این روزها دو مرتبه تکرار هیچ وقت

من نیستم بیا و فراموش کن مرا

کی بوده ام برات سزاوار؟... هیچ وقت!

بگذار من شکسته شوم تو صبور باش

جوري بمان همیشه که انگار هیچ وقت...

خود را اگرچه سخت نگه داري از گناه

گاهی شرایطی است که ناچاري از گناه

هر لحظه ممکن است که با برق یک نگاه

بر دوش تو نهاده شود باري از گناه

گفتم: گناه کردم اگر عاشقت شدم...

گفتی تو هم چه ذهنیتی داري از گناه !

...

سخت است این که دل بکنم از تو، از خودم

از این نفس کشیدن اجباري، از گناه

بالا گرفته ام سرِ خود را اگرچه عشق

یک عمر ریخت بر سرم آواري از گناه

خود را اگرچه سخت نگه داري از گناه

گاهی شرایطی است که ناچاري از گناه

هر لحظه ممکن است که با برق یک نگاه

بر دوش تو نهاده شود باري از گناه

گفتم: گناه کردم اگر عاشقت شدم...

گفتی تو هم چه ذهنیتی داري از گناه !

...

سخت است این که دل بکنم از تو، از خودم

از این نفس کشیدن اجباري، از گناه

بالا گرفته ام سرِ خود را اگرچه عشق

یک عمر ریخت بر سرم آواري از گناه

نجمه زارع از بهترین ها بود که خیلی زود رفت..روحش شاد . .