(By O.Henry)

Justice of the Peace Benaja Widdup sat in the doorway of his office smoking his pipe. The Cumberland Mountains of Tennessee rose blue-gray in the afternoon sky. A bird, a speckled hen, walked down the main street, making foolish sounds.

Up the road came the sound of creaking wheels and then, a slow cloud of dust.  Then a cart pulled by a bull with Ransie Bilbro and his wife inside. The cart stopped at the Justice's door, and the two climbed out. The Justice of the Peace put his feet back in his shoes, and moved to let them enter.

"We-all," said the woman, in a voice like the wind blowing through pine trees, "wants a divorce." She looked at her husband Ransie to see if he agreed.

"A divorce," repeated Ransie with a mournful shake of his head. "We-all can't get along together no-how. It's lonesome enough to live in the mountains when a man and a woman care for each other. But when she's a-spittin' like a wildcat, a man's got no call to live with her."

The Justice of the Peace opened his book of laws and wiped his eyeglasses.

"The law" he said, "is silent on the subject of divorce as far as this Court is concerned. But if a Justice of the Peace can marry two people, it's clear that he can separate them. This here office will give a decree of divorce and stand on it, unless the Supreme Court says otherwise."

Ransie Bilbro took a small bag from a pocket in his pants. Out of this he shook upon the table a five dollar bill.

"Sold a bearskin and two foxes for that," he said. "It's all the money we've got."

"The regular price of a divorce in this Court," said the Justice, "is five dollars." He put the bill into the pocket of his coat as if money meant little to him. Then, with much effort, he slowly wrote the divorce decree on half a sheet of paper and copied it on the other. Then he read it aloud:

"Know all men that Ransie Bilbro and his wife, Ariela Bilbro, this day personally appeared before me and promised that hereinafter they will neither love, honor, nor obey each other, neither for better nor worse, they being of sound mind and body.

And, they accept this decree of divorce, according to the peace and dignity of the State. Herein fail not, so help you God.  Signed, Benaja Widdup, Justice of the Peace in and for the county of Piedmont, State of Tennessee."

The Justice was about to give a copy of the document to Ransie.

"Judge," said Ariela, "don't you give him that there paper yet. It's not all settled, no-how.  I got to have my rights first.  I got to have my alimony. It's no kind of a way for a man to divorce his wife without her havin' any money.  I'm aimin' to go to my brother Ed's up on Hogback Mountain.  I'm aimin' to have a pair of shoes and some other things. If Ranse has money enough to get a divorce, let him pay me alimony."

The woman's feet were bare, and the trail to Hogback Mountain was rough.

"Ariela Bilbro," the Justice asked, "how much did you expect to be enough alimony in the case before the Court?"

"I'm expectin'," she answered, "for the shoes and all – say five dollars. That ain't much, but I reckon that'll get me up to brother Ed's."

"The amount," said the Justice, "is not unreasonable.  Ransie Bilbro, you are ordered by the Court to pay the amount of five dollars before the decree of divorce is issued."

"I got no more money," breathed Ransie, heavily.  "I done paid you all I had."

"Otherwise," said the Justice, looking severely over his glasses, "you are in contempt of Court."

"I reckon if you give me until tomorrow," Ransie pleaded, "I might be able to scrape it up somewhere. I never looked to be payin' no alimony."

"Till tomorrow then," said the Justice, starting to loosen his shoes.

"We might as well go down to Uncle Ziah's place and spend the night," decided Ransie. He climbed into the cart on one side and Ariela climbed in on the other side.  The bull slowly pulled them down the road.

(MUSIC)

After they left, Justice of the Peace Benaja Widdup smoked his pipe and read his weekly newspaper until the moon rose. Then it was time to walk home and eat.  He lived in the double log cabin on the side of the mountain.  Going home, he crossed a little path darkened by a group of trees.

Suddenly, a man stepped out and pointed a gun at him. The man's hat was pulled down low, and something covered most of his face.

"I want your money," said the man, "without any talk. My finger is a-shaking on this here trigger."

"I've only got f-five dollars," said the Justice.

"Roll it up," the man ordered, "and stick it in the end of this here gun barrel.  And then you can be goin' along." The Justice did as he was told.

(MUSIC)

The next day the cart stopped once more at the door of the Justice of the Peace. Inside, Ransie Bilbro gave his wife a five dollar bill. The Justice looked at it sharply. The bill seemed to curl up as if it had been rolled and stuck into the end of a gun barrel. But the Justice said nothing.  He gave each person a decree of divorce. Each stood uneasily silent.

"I reckon you'll be goin' back up to the cabin, along with the cart," said Ariela.  "There's bread in the tin box sitting on the shelf.  I put the bacon in the pot to keep the hound dogs from gettin' it. Don't forget to wind the clock tonight."

"You are goin' to your brother Ed's?" asked Ransie.

"I was expectin' to get up there before night.  I'm not sayin' they'll trouble themselves much to make me welcome, but I got nowhere else to go.  It's a long way and I better be goin'.  I'll be saying good-bye, Ranse – that is, if you want to."

"I don't know anybody could be such a hound dog not to want to say good-bye," said Ransie.  "Unless you're in such a hurry to get away that you don't want me to say it."

Ariela was silent.  She carefully folded the five dollar bill and her divorce decree, and placed them inside the front of her dress.

Justice Benaja Widdup watched the money disappear with mournful eyes.  His next words showed great sympathy – or something else that was on his mind.

"Be kind of lonesome in the old cabin tonight, Ranse," he said.

"It might be lonesome," Ransie answered.  "But when folks get mad and want a divorce, you can't make folks stay."

"There's others wanted a divorce," said Ariela.  "Besides, nobody don't want nobody to stay."

"Nobody never said they didn't."

"Nobody never said they did.  I reckon I better start going now to brother Ed's."

"Nobody can't wind that old clock."

"Want me to go back along with you in the cart and wind it for you, Ranse?"

Ransie showed no emotion.  But he reached out his big hand and took Ariela's thin one.

"I reckon I been mean and low down," said Ransie.  "You wind that clock, Ariela."

"My heart's in that cabin with you, Ranse," Ariela said quietly.  "I ain't a-gonna get mad no more.  Let's be startin', Ranse, so we can git home by sundown."

Justice Widdup stopped them.

"In the name of the State of Tennessee, I order you not to defy its laws. This Court is more than willing to see two loving hearts reunite, but it is the duty of the Court to protect the morals of the State.  The Court reminds you that you are no longer man and wife, but are divorced by regular decree.  As such you are not permitted to enjoy the benefits of marriage."

Ariela caught Ransie's arm.  Did those words mean that she must lose him now when they had just learned the lesson of life?

"However," the Justice said slowly, "this Court is prepared to remove the divorce decree. It stands ready to perform the ceremony of marriage.  The cost for performing said ceremony will be in this case five dollars."

Ariela smiled. Her hand went quickly to her dress and pulled out the five dollar bill.  She stood hand in hand with Ransie and listened to the reuniting words.  Soon after, she and Ransie left for the mountains.

Justice of the Peace Benaja Widdup returned to his doorway, took off his shoes and happily smoked his pipe. Once again he lovingly fingered the five dollar bill stuffed into his coat pocket. Once again the hen walked down the main street, cackling foolishly.

فرفره زندگی (نوشته:اُهنری)

قاضی محلی بناجا ویداپ جلوی در اداره نشسسته بودو پیپ میکشید.کوههای کامبرلند (ایالت تنسی) در هوای بعد از ظهر آبیوخاکستری شده بودند.یه پرنده،یه مرغ خالخالی،تو خیابون اصلی راه میرفتن در حالیکه صدایی مسخره از خودشون در میاوردن.

از بالای جاده صدای غژغژ چرخ میومدو،بعدش،یه ابر کوچیک از گردو خاک.بعد،گاریی که یه گاو اونو میکشید به همراه رنزی بیلبرو و همسرش،در داخل اون.گاری جلوی در قاضی وایستادو اون دوتا پیاده شدن.قاضی کفشاشو پوشیدو خودشو حرکت داد تا اونا بتونن داخل بشن.

زن با صدایی شبیه به  بادی که در لابه لای درختای کاج می وزید،گفت: "هر دوی ما طلاق میخوایم" ،بعد برگشتو به شوهرش رنزی نگاه  کرد تا ببینه آیا اون هم موافقه یا نه.

"طلاق" ،رنزی تکرار کرد،در حالیکه سرش رو به طور غمناکی تکون میداد.ما دوتا به هیچ طریقی نمیتونیم با هم کنار بیایم.اون مجبور میشه تا به تنهایی تو این کوهها زندگی کنه،با وجود زنو شوهرایی که به هم اهمیت میدن.و تا وقتیکه اون مثل یه گربه ی وحشیه،هیچ مردی حوس نمیکنه تا بخواد با اون زندگی کنه.

قاضی کتاب قانونشو باز کردو عینکش رو هم پاک کرد.

گفت:قانون در رابطه با طلاق کاملا ساکته،به اندازه ی کم اهمیتیه این دادگاه! اما وقتی یه قاضی میتونه دو نفرو با هم مزدوج کنه،پس روشنه که میتونه اونارو از هم جدا هم بکنه.این دادگاه یک حکم طلاق صادر میکنه و بر اون استوار خواهد موند،مگر اینکه دادگاه عالی چیز دیگه ای بگه.رنزی بیلبرو کیف کوچیکی از یکی از جیبای شلوارش در آورد،و ازون یه اسکناس پنج دلاری خارج کردو روی میز گذاشت.

رنزی گفت:یه پوست خرس با دوتا پوست روباه بخاطرش فروختم.این تمام پولیه که تونستیم به دست بیاریم.

قاضی گفت:هزینه ثابت برای طلاق در این دادگاه پنج دلاره.بعد اسکاناسو برداشتو تو یکی از جیبای کتش گذاشت،اگرچه پنج دلار واسش کم بود.سپس با تلاش بیشتری،به آرومی حکم طلاق رو روی یه نصفه کاغذ نوشت و روی نصفه دیگه ی کاغذ کپی کرد.

بعد شروع کرد به خوندن حکم:

همه بدونید که رنزی بیلبرو وهمسرش،آرییلا بیلیرو،امروز شخصا اینجا حاضر شدندو قول دادند که بعد از این،نه همدیگرو دوست خواهند داشت،نه احترام خواهند گذاشت و نه از هم اطاعت خواهند کرد،چه به خیر چه به شر،در حالی که اونا در سلامت عقلی هستند.

و اونا این حکمو بر طبق صلح ومقام ایالتی قبول کردن.

"این حکم باطل نخواهد شد،پس خدا به شما کمک کنه.امضا،بناجا ویداپ،قاضی محلی برای کشور،در پیرمونت،ایالت تنسی".

قاضی میخواست یه کپی از حکمو به رنزی بده،که،

آرییلا گفت:قاضی اون حکم رو به رنزی نده،چون همه چیز گفته نشده،ینی هیچی.اولا من باید حق و حقوق خودمو داشته باشم،بعدشم من نفقه میخوام.

هیچ راهی وجود نداره تا مردی زنشو طلاق بده بدون اینکه به اون حقی بپردازه.

من میخوام پیش برادرم اد،بالای کوههای هاگ بک برم،باید یه جفت کفش و چیزای دیگه ای داشته باشم.اگر رنزی اینقد پول داره تا منو طلاق بده،پس مجبورش کنید تا نفقه ی من رو هم بپردازه.

پاهای آرییلا لخت بود وراه رفتن به کوههای هاگ بک خیلی سخت.

قاضی پرسید:آرییلا بیلبرو،قبل از دادگاه چه مقدار نفقه از شوهرت انتظار داشتی تا بپردازه؟

اون پاسخ داد:من انتظار کفشا وتمام اون پنج دلارو داشتم.خیلی نیست،ولی فک کنم بتونه منو تا پیش برادرم اد برسونه.

قاضی گفت:این هزینه مناسب نیست،رنزی بیلبرو،دادگاه به تو دستور میده تا مبلغ پنج دلار رو قبل از اینکه حکم طلاق صادر بشه،بپردازی.

رنزی در حالی که به سنگینی نفس میکشید گفت:"من پول دیگه ای ندارم".من همه ی چیزی رو که داشتم به تو پرداختم.

قاضی در حالی که به شدت از بالای عینکش به او نگاه میکرد گفت:به هر حال این توهین به دادگاه تلقی میشه.

رنزی درخواست کرد،فکر کنم تا فردا بتونی به من مهلت بدی.شاید من بتونم با ناخونام اونو به بالای جایی برسونم اما به نظر نمیرسه که بتونم نفقه رو بپردازم.

قاضی گفت:پس تا فردا صبح باید بتونی کفشاشو جور کنی.

رنزی گفت:ممکنه که ما شب رو پیش عمه زایا سپری کنیم.بعد اون از یک طرف گاری سوار شد و آرییلا از سمت دیگه.گاو به آرومی اونا رو به سمت پایین جاده کشید.

بعد از اینکه اونا رفتن،قاضی ویداپ پیپشو کشید و روزنامه هفتگیشو خوند تا اینکه ماه در اومد.حالا وقت اون بود تا به خونه برگرده و غذایی بخوره.اون تو یه کابین دو کوپه ای کنار کوه زندگی میکرد.در مسیر خونه یکم از راهی رو که با دسته ای از درختا تاریک شده بودو رفت که،

ناگهان مردی از لای درختا بیرون اومدو تفنگی رو به سمتش نشونه گرفت.کلاه مرد پایین کشیده شده بود و بیشتر صورتش پوشیده بود.

مرد گفت:من پولت رو میخوام،بدون هیچ حرفی.و الا انگشت من روی این ماشه حرکت میکنه.

قاضی گفت:من فقط پنج دلار دارم.

مرد دستور داد:بیارش بالا و بندازش تو ته لوله این تفنگ،و بعد میتونی بری.

قاضی هم کاری رو کرد که اون گفته بود.

روز بعد،یکبار دیگه گاری جلوی در قاضی توقف کرد.

داخل اداره،رنزی بیلبرو یه اسکناس پنج دلاری به همسرش داد.قاضی به دقت به اون اسکناس نگاه کرد،به نظر میرسید که اسکناس مچاله شده باشه وبه انتهای لوله تفنگی فرو کرده باشنش.اما قاضی چیزی نگفت.اون به هرکدومشون یه حکم طلاق داد در حالی که هردوشون به سختی ساکت ایستاده بودن.

آرییلا گفت:من فکر کنم تو با گاری به کابین بر میگردی،نون توی قوطی حلبی رو قفسه هست.بیکن(گوشت نمک سود خوک)رو توی دیگ گذاشتم تا از دست سگای شکاری در امان باشه.فراموش نکن که ساعتو امشب کوک کنی.

رنزی پرسید:تو الان داری میری پیش برادرت،اد؟

"من قرار بود که تا قبل شب اونجا باشم.حالا اونا برای پذیرایی من بیشتر عذاب میکشن،اما به هر حال جای دیگه ای رو واسه رفتن ندارم.راه طولانیه پس بهتره الان برم.من فقط میگم خداحافظ رنزی،البته اگه دوس داری بشنوی.

رنزی گفت:من هیچ کسی رو نمیشناسم که مثل یه سگ باشه و نخواد جواب خداحافظی رو بده،مگر اینکه تو اونقدر عجله داشته باشی تا نخوای خداحافظی منو بشنوی.

آرییلا ساکت بود،اون با دقت اسکناس پنج دلاری و حکم طلاقشو تا کرد و توی جیب جلوی لباسش گذاشت.

قاضی ویداپ دید که اون پول با چشمای ماتم زده ی آرییلا ناپدید میشه.

کلمات بعدی قاضی همدردی یا هر چیز دیگه ای رو نشون میداد که تو ذهنش بود.

اون گفت:رنزی،امشب تو کابین قدیمیت مثل آدمای تنها باش.

رنزی گفت:ممکنه تنها باشم،به هر حال وقتی مردم دیوانه میشنو طلاق میخوان،تو نمیتونی اونارو راضی کنی که بمونن.

آرییلا گفت:کس دیگه ای بود که طلاق میخواست.به هر حال کسی نمیخواد که اون یکی بمونه.

"کسی نگفت که نمونه"

"کسی هم نگفت بمونه،فکر کنم بهتره راه بیفتم به سمت خونه برادر اد"

"کسی نمیتونه اون ساعت قدیمی رو کوک کنه"

"رنزی از من میخوای که برگردمو اونو واست کوک کنم؟"

رنزی هیچ احساساتی از خودش بروز نداد،اما دست بزرگش رو دراز کرد و دست باریک اونو گرفت.

رنزی گفت:من فکر کنم آدم پست و بی شرمی باشم،تو اون ساعتو کوک کن آرییلا.

آرییلا به آرومی گفت:رنزی قلب من توی اون کابین پیش توست،من دیگه هیچ وقت نمیخوام دیوونه بشم،بیا دوباره شروع کنیم رنزی،ما میتونیم غروب خورشید خونه باشیم.

قاضی ویداپ اونارو متوقف کرد،

به نام ایالت تنسی،به شما دستور میدم که با قانونش در نیفتین.

این دادگاه بیشتر تمایل داره که دوتا قلب عاشق دوباره به هم برسن،اما این وظیفه دادگاست که از قوانین ایالتی محافظت کنه.دادگاه به شما یاد آوری میکنه که شما دیگه زن و شوهر نیستید بلکه با حکم ثابت طلاق گرفتید،بنابر این شما اجازه ندارید که از موهبت های ازدواج بهره ببرید.

آرییلا بازوی رنزی رو گرفت.

آیا معنی اون کلمات این بود که او باید رنزی رو از دست میداد در حالی که اونا تازه درس زندگی گرفته بودن؟

قاضی به آرامی گفت:به هر حال این دادگاه میتونه حکم طلاق رو از بین ببره وآمادست تا جشن ازدواج رو برگذار کنه.در این شرایط هزینه جشن پنج دلار خواهد بود.

آرییلا لبخندی زد.دستش به سرعت فرو رفت تو لباسشو اون اسکناس پنج دلاری رو بیرون آورد.او دست در دست رنزی بلند شد وبه کلمات پیوند دوباره گوش داد.

بلافاصله پس از اون ،آرییلا و رنزی به سوی کوهستان راه افتادن.

قاضی ویداپ به دم در برگشت،کفشاشو در آورد و با خوشحالی مشغول پیپ کشیدن شد.یه بار دیگه،با لذت اسکناس پنج دلاری رو که تو جیب کتش جا خوش کرده بود لمس کرد.یه بار دیگه مرغه تو خیابون اصلی راه میرفتو قد قد قدای احمقانه ای میکرد.