یافته های جالب دانشمندان در شبیه‌ترین منطقه زمین به مریخ

» سرویس: علمي و فناوري - علمي                    

                            کد خبر: 91081006473                        

چهارشنبه ۱۰ آبان ۱۳۹۱ - ۱۰:۴۴

صحرای Cuatro Ciénegas واقع در مکزیک به طور فوق‌العاده‌ ای شبیه به مریخ  است و

گزارش‌ها نشان می‌دهند که همانند دهانه گیل یعنی مامن کنونی کاوشگر کنجکاوی، این چشم‌انداز هم سرشار از «درده» (خمیر مواد معدنی یا آلی) است که توسط آتش زیر بستر دریا شکل گرفته است.

به گزارش سرویس علمی خبرگزاری دانشجویان ایران (ایسنا)، میلیون‌ها سال قبل  آب و آتش

صخره‌های گچی را در منطقه Cuatro Ciénegas تشکیل دادند. این دره  به دهانه گیل در مریخ بسیار شباهت دارد.

والریا سوزا، اکولوژیست تکاملی در دانشگاه خودمختار مکزیک و همکارانش جوامع  باکتریایی

را تحلیل کرده‌اند که در این ناحیه خشن از زمان آغاز حیات بر  روی کره زمین تاکنون به بقای خود ادامه داده‌اند.

این محقق مدعی است که ترکیبات گوگرد و مواد معدنی دریا (کربنات‌ها و  مولکول‌های دارای

منیزیم) برای تشکیل شدن «درده» ضروری‌اند. در مورد بستر  Cuatro Ciénegas، درده در زیر بستر دریا بسیار فعال بوده و امکان جایگزینی  قاره امریکا طی دوران ژوراسیک را فراهم کرده است.

دانشمندان تاکنون نتوانسته‌اند حرکت تکتونیک در پوسته مریخ را در هیچ  نقطه‌ای تایید کنند اما بر این باورند که یک شهاب‌سنگ عظیم به دریای آغازین  آن برخورد کرده است.

این واقعیت که کاوشگر مریخ، درده را در دهانه گیل کشف کرده، نشان می‌دهد که  آب غنی از

مواد معدنی در این مکان موجود بوده و این که گوگرد به دلیل  برخورد شهاب‌سنگی که منجر به ظهور دهانه شده، شکل گرفته است.

تنها مکان مشابه به این محیط مریخی بر روی زمین Cuatro Ciénegas عنوان شده است.

دانشمندان هم‌اکنون در حال بررسی این موضوع هستند که جوامع باکتریایی این  منطقه چگونه عمل می‌کنند. آن‌ها بر این باورند که این ناحیه واقع در قلب  صحرای Chihuahua، نوعی ماشین زمان برای بررسی این موجودات زنده به شمار  می‌آید.

این موجودات باوجود انقراض‌های بی‌شمار بر روی سیاره زمین همچنین به حیات  خود ادامه

داده‌اند و ژن‌های آن‌ها می‌توانند توضیح‌دهنده این پدیده باشند.  

تیم تحقیقاتی حاضر در این مطالعه «متاژنوم‌» یا همان ژنوم جوامع باکتریایی  مختلف این

ناحیه را تحلیل کرده‌اند. این متاژنوم‌ها در این صحرای فاقد مواد  مغذی توسط استراتژی‌های مشابه سازگارکننده در غلبه بر چالش‌های بقا تکثیر  

شده‌اند.

جزئیات این دستاورد علمی در مجله Astrobiology انتشار یافت.