دستش از گل، چشمش از خورشید سنگین خواهد آمد

بسته بار گیسوان از نافه ی چین خواهد آمد

باز  رسم سامری را ساحری آموز نازش

تا دوباره از که بستاند دل و دین خواهد آمد

با همان آنی، که پنداری خود از روز نخستین

شعر گفتن را به حافظ داده تلقین خواهد آمد

بی گمان از آینه، جشن غرور آمیز حُسنش

راه دوری تا من این تصویر غمگین خواهد آمد

عشق گاهی زندگی ساز است و گاهی زندگی سوز

تا پریزاد من از بهر کدامین خواهد آمد

ای دل من، سر مزن بر سینه این سان نا شکیبا

لحظه ای دیوانه جان ،آرام بنشین ، خواهد آمد

خواهد آمد، خواهد آمد، خواهد آمد، ور نیاید

باز سقف آسمان امروز پایین خواهد آمد