به مرگ رازیم آنجا که راوی قصه

سپرده است به او پیک نوش دارو را

سفر که فاصله انداخت بین ما امروز

دوباره سوی من آورده این پرستو را

گرفته اند به نام غنایم جنگی

مرا دلیست پر از آه و آرزو مشکن

تو شاعرانه ترین اتفاق عمر منی

خود را اگرچه سخت نگه داري از گناه

گاهی شرایطی است که ناچاري از گناه

هر لحظه ممکن است که با برق یک نگاه

بر دوش تو نهاده شود باري از گناه

گفتم: گناه کردم اگر عاشقت شدم...

گفتی تو هم چه ذهنیتی داري از گناه !

...

سخت است این که دل بکنم از تو، از خودم

از این نفس کشیدن اجباري، از گناه

بالا گرفته ام سرِ خود را اگرچه عشق

یک عمر ریخت بر سرم آواري از گناه

دارند پیله هاي دلم درد می کشند

باید دوباره زاده شوم  عاري از گناه

نجمه زارع

دلم شکسته تر از شیشه های شهر شماست

شکسته باد کسی کاین چنینمان می خواست

 شما  چه  قدر   صبور و  چه  قدر   خشم آگین

حضورتان   چو   تلاقی   صخره   با    دریاست

 به   استواری   ،   معیار      تازه      بخشيديد

شما  نه  مثل  دماوند ،  او  به  مثل  شماست  

 بيا   كه   از    همه    دشت ها  سوال  كنيم

كدام   قله    چنين   سرفراز   و    پابرجاست؟

 به   يك    كرامت  آبي      نگاه      دوخته ايد

كدام  پنجره  اين گونه  باز ، سوي خداست؟

 ميان  معركه لبخند مي زنيد   به     عشق

حماسه چون به غزل ختم مي شود زیباست

 شما که اید ؟صفی  از  گرسنگی   و   غرور

که استقامت و  خشم  از نگاهتان  پیداست

اگر چه باغچه ها را کسی  لگد مال   کرده

ولی  بهار   فقط  در    تصرف    گل هاست

 تخلص   غزلم  چیست به  غیرنام  شما؟

ز یمن  نام شما  خود  زبان من گویاست

 سهیل محمودی

تقدیم به سفیدی چشم سیاه تو

ای خانه ام خراب نخستین نگاه تو

صد بار گفته بودم و این بار آخر است

تکرار اثر نکرده که تکرار آخر است

یک شب نشد که با من بیچاره سر کنی

با یک نگاه داغ مرا تازه تر کنی

ای آشنای از همه عالم غریبه تر

با دشمنان هم از من عاشق عجیب تر

ای عشق در نگاه تو تکرار اشتباه

عاشق شدن به تو آسان ترین گناه

طوفان سهمگین بلا بس نمی کنی ؟!

تندیس ناز و کبر و ریا بس نمی کنی ؟!

حالا که خوب بر خر شیطان سواره ای

با رفتن این پیاده ببینم چه کاره ای ؟!

من می روم تا خواب تو آسوده تر شود

دستت به خون ناحقی آلوده تر شود

تا باورت شود که همه هستی منی

وقتی تو را نداشته باشم چه بودنی ؟!

من را به گور خاطره ها بسپر و برو

این حجم درد را به خدا بسپر و برو

فردا هم از کنار مزارم گذر نکن

بر زیر خاک جسم مرا در به در نکن

بدرود ای همیشه بهار ای همیشه شاد

یک روز زندگیت مثل من مباد

به خدا عشق به رسوا شدنش می ارزد

و به مجنون و به لیلا شدنش می ارزد

دفتر قلب مرا وا کن و نامی بنویس

سند عشق، به امضا شدنش می ارزد

گر چه من تجربه ای از نرسیدن هایم

کوشش رود به دریا شدنش می ارزد

کیستم؟ باز همان آتش سردی که هنوز

حتم دارد که به اِحیا شدنش می ارزد

با دو دستِ تو فرو ریختنِ دم به دمم

به همان لحظه برپا شدنش می ارزد

دل من در سبدی، عشق به نیل تو سپرد

نگهش دار، به موسی شدنش می ارزد

سالها ... گر چه که در پیله بمانَد غزلم

صبرِ این کرم به زیبا شدنش می ارزد

علی اصغر داوری

شرمنده ام قربان ! كمی باران ندارید؟

در خود پلاسیدم شما گلدان ندارید؟

اینقدر بد اخمید پس لبخندتان كو؟؟

جز این نگاه سرد یخ بندان ندارید؟

قربان چرا وقتی كه می بینید مارا

در ذهنتان تصویری از انسان ندارید؟

گیرم كه ما زشتیم این آغازمان نیست

باشد شما زیبا ولی پایان ندارید؟؟؟؟؟

آه این تكبر؛ این تكبر شرك محض است

در خود مگر یا نوح یا طوفان ندارید؟

البته می بخشید اما مطمئنید؟

مخلوط با ایمانتان شیطان ندارید !!!! ؟؟؟؟

بهروز بقایی

دوری ولی شاید دلت همراه من باشد

یا در سرت سودای اینجا آمدن باشد

من بی تو شاعر میشوم اما بیا شاید

پیش تو بودن بهتر از شاعر شدن باشد

دور از وطن افتاده ای اما نمیدانی

حال غریبی را که در خاک وطن باشد

اینگونه که می سوزم از من هیچ می ماند

تا باز گردی چاره شاید ساختن باشد

روزی میایی کاش این در را که می کوبی

در من توان از زمین برخاستن باشد

...

وقتی نگاهم میکنی گم میکنم خود را

وقت غزل خواندن فقط گوشت به من باشد

مهرانه جندقی

در این زمانه بی های و هوی لال پرست

خوشا به حال کلاغان قیل و قال پرست

چگونه شرح دهم لحظه لحظه ی خود را؟

برای این همه ناباور خیال پرست

به شب نشینی خرچنگهای مردابی

چگونه رقص کند ماهی زلال پرست

رسیده ها چه غریب و نچیده می افتند

به پای هرزه علفهای باغ کال پرست

رسیده ام به کمالی که جز انالحق نیست

کمالِ دار برای من کمال پرست

هنوز زنده ام و زنده بودنم خاری ست

به چشم تنگیِ نامردم زوال پرست

محمد علی بهمنی

تمام خاک را گشتم به دنبال صدای تو

ببين باقی است روی لحظه هايم جای پای تو

اگر مومن اگر کافر به دنبال تو می گردم

چرا دست از سر من بر نمی دارد هوای تو

دليل خلقت آدم، نخواهی رفت از يادم

خدا هم در دل من پر نخواهد كرد جای تو

صدايم از تو خواهد بود اگر برگردي ای موعود

پر از داغ شقايق هاست آوازم برای تو

تو را من با تمام انتظارم جستجو كردم

كدامين جاده امشب می گذارد سر به پای تو ؟

نشان خانه ات را از تمام شهر پرسيدم

مگر آن سو تر است از اين تمدن روستای تو ؟    

میرشکاک

بـه نسـیمی هـمه ی راه بـه هـم می ریـزد

کـی دل سنگ تـو را آه بـه هـم می ریـزد

سنگ در بـرکه می انـدازم و می پنـدارم

با همـین سنـگ زدن مـاه بـه هـم می ریـزد

عـشق ، بـر شانـه ی هـم چـیدن چـندیـن سنـگ است

گـاه می مـاند و نـاگـاه به هم می ریـزد

آن چـه را عـقل بـه یـک عـمر به دست آورده است

دل بـه یـک لحـظه ی کـوتـاه به هـم می ریزد

آه ! یـک روز هـمین آه تـو را مـی گـیرد

گـاه یک کـوه به یـک کـاه بـه هـم می ریـزد

فاضل نظری

خبر این است که من نیز کمی بد شده ام

اعتراف اینکه : در این شیوه سرآمد شده ام

پدرم خواست که فرزند مطیعی بشوم

شعر پیدا شد و من آنچه نباید شده ام

عشق یرخواست که شاعرتر از آنم بکند

که همان لحظه ی دیدار تو شاید شده ام

شعر و عشق این سو آن سوی صراط اند که من

چشم را بسته و از واهمه اش رد شده ام

مدعی نیستم اما هنری بهتر از این؟

که همانی که کسی حدس نمی زد شده ام

مادرم شاعری و عاشقی ام را که گریست

باورم گشت که گمگشته ی مقصد شده ام

پیرزن گر چه بهشتی ست، دعایم همه اوست

یادم انداخت که چندیست مردد شده ام

یادم انداخت زمان قید مکان را زد و رفت

منِ جامانده در این قرن زمانزد شده ام

مثل آئینه که از دیدن خود می شکند

مثل عکسم که نمی خواست بخندد شده ام

لحظه ها نیش به بلعیدن روحم زده اند

شکل آن سیب که از شاخه می افتد شده ام

همسرم حاصل جمع همه ی آینه هاست

حیف من آنچه که او یاد ندارد شده ام.

بهمنی

دوباره دختری امشب به خواب دیده مرا

که از زبان غزل های من شنیده مرا

و با هزار دلیل از دلش که پرسیده

به این نتیجه رسیده که بر گزیده مرا

تمام خوابش را کرده است نقاشی

کنار خود لب یک باغچه کشیده مرا

مرا گرفته و بوسیده پر پرم کرده

ولی نگفته چرا بی اجازه چیده مرا

جواب نامه او چیست؟ اگر آری ست

چه طعم میدهد این میوه رسیده مرا؟

ندیده عاشق او میشوم. همین امشب

رها نمی کند این شوق تا سپیده مرا

جواب میدهم آری اگر چه می دانم

خدا برای رسیدن نیافریده مرا

از : محمد سعید میرزایی

هر بار خواست چای بریزد نمانده ای 

رفتی و باز هم به سکوتش نشانده ای 

تنها دلش خوش است به اینکه یکی دوبار 

با واسطه سلام برایش رسانده ای 

حالا صدای او به خودش هم نمی رسد 

از بس که بغض توی گلویش چپانده ای 

دیدم دوباره شهر پر از جوجه فنچ هاست 

گفتند باز روسری ات را تکانده ای 

می رقصی و برات مهم نیست مرگشان 

مشتی نهنگ را که به ساحل کشانده ای

بدبخت من ، فلک زده من ، بد بیار من...

امروز عصر چای ندارم ... تو مانده ای

از : حامد عسکری

صدای  ناله های ما  به آسمان  نمی رسد

به گوش یک فرشته هم صدایمان نمی رسد

کنار شعرهایمان اگر که جان دهیم هم

کسی به داد شعرهای نیمه جان نمی رسد

اگرچه زندگی امید ... اگرچه مرگ چاره ساز...

ولی به داد درد من نه این نه آن ... نمی رسد!

بتاز رخش نازنین به دست رستمی دگر

که این دوپای خسته ام به هفت خان نمی رسد

مرا به سیب قرمز بهشت خود محک نزن

که روسیاهی دلم به امتحان نمی رسد

تو می روی و قصه هم به آخرش رسیده که

دگر زمان به گفتن ِ:( گلم بمان ) نمی رسد

تمام سرنوشت من شده همین که دیده ای:

کسی که هرچه می دود به کاروان نمی رسد

دلم گرفته از خودم از این من ِ بدون تو

و ناجی همیشگی که ناگهان ... نمی رسد

 گلایه نیست خوب من،ولی بگو که تا به کی

کلاغ قصه های ما به آشیان نمی رسد؟

از : رویا باقری

بگذار در قشنگ ترین اشتباه من

آتش بگیرد از تو دل سربراه من

چشمم نسیم می شود آنقدر می وزد

تا روسریت حل بشود در نگاه من

آن وقت در رگم بشتابد، تپش کند

تا وقت مرگ موی تو، خون سیاه من

بر عکس آخر همه قصه های تلخ

شاید شبی به چنگ من افتاد ماه من

روزی مگر خود تو دچارم نکرده ای؟

از چاله در بیا که بیفتی به چاه من

داغ مرا به دوش بکش سالهای سال

ای شانه هات مهر شده با گناه من

از :مهدی فرجی

سفر بهانۀ دیدار و آشنایی ماست

از این به بعد «سفر» مقصد ِ نهایی ماست

در ابروان من و گیسوان ِ تو گرهی ست

گمان مبر که زمان ِ گره گشایی ماست

خراب تر ز من و بهتر از تو بسیار است

همین بهانۀ آغاز ِ بیوفایی ماست

زمانه غیر زبان قفس نمی داند

بمان که «پرنزدن» حیلۀ رهایی ماست

به روز وصل چه دلبسته ای ؟ که مثل ِ دو خط

به هم رسیدن ِ ما نقطه ی جدایی ماست

از : فاضل نظری