آسایش:

ایوب طبیب می گوید:

آسایش تن، در کم خوراکی است..

آسایش روح، در کم گناهی است..

آسایش دل، در بی خیالی است..

آسایش زبان، در کم گویی است..

آه از زبان مردم:

شیخ بهایی می گوید:

آدمی اگر پیامبر هم باشد، از زبان مردم آسوده نیست.

اگر بسیار کار کند، می گویند: احمق است و اگر کم کار کند، می گویند: تنبل است.

اگر بخشش کند و مال خود را به دیگران ببخشد، می گویند: افراط می کند.

اگر مال جمع کند و خیرش به کسی نرسد، می گویند: بخیل است و کسی از خیرش بهره ای نمی برد.

اگر ساکت و خاموش بماند، می گویند: لال است و اگر زبان آوری کند: می گویند وراج و پرگوست.

اگر روزه بدارد و شب ها نماز بخواند، می گویند: ریاکار است و اگر نکند: می گویند: کافر و بی دین است.

پس هرگز نباید به مدح و ثنا و سرزنش مردم اعتنا کرد و جز خدا نباید از کسی ترسید.

تکبر:

شهید بهشتی خطاب به قاضی دادگاهی گفت: شنیده ام وقتی به مأموریت می روی، ساک همراه خود را به همراهت می دهی. این عمل نشانه تکبر است که حاضری دیگران را خفیف کنی.

آسمان برای گرفتن ماه تله نمی گذارد،آزادی خود ماه است که او را پایبند می کند . رابیندرانات تاگور

تغییر حال:

ملاعبدالله شوشتری، معاصر شیخ بهایی، روزی به دیدار شیخ رفت و ساعتی نزدش نشست. شیخ بهایی به ملاعبدالله گفت: همین جا نماز بخوانید؛ تا ماهم به شما اقتدا کنیم و به فیض جماعت برسیم.

ملاعبدالله تأملی کرد و نپذیرفت که نماز را در خانه شیخ بخواند؛ برخاست و به خانه خویش رفت. از او پرسیدند: چگونه خواهش شیخ را اجابت نکردید؛ با این که به نماز در اول وقت اهتمام دارید؟

فرمود: در حال خود تأملی کردم؛ دیدم چنان نیستم که اگر شیخ، پشت سر من نماز بخواند، تغییر نکنم؛ بلکه در حالم تغییر پیدا می شود و برای همین اجابت نکردم.

با بقیه تفاوت ندارم..

سردار شهید شوشتری چنین تعریف کرده است: «هم از موفقیت عملیات والفجر 10 خوشحال بودیم و هم از حضور آقا در قرارگاه.»

موقع ناهار، بچه ها کمی بیشتر از حد معمول تدارک دیدند؛ تا به نوعی شادی خود را ابراز کنند. آقا با دیدن غذا، کمی مکث کرد و گفت: شما خیلی از جسمتان کار می کشید و بهتر از این ها به انرژی نیاز دارید؛ ولی آیا بقیه نیروها هم چنین غذایی در اختیار دارند؟ بعد گفت:: برای من همان غذای سربازی را بیاورید. نباید کسی احساس کند من که رئیس جمهور هستم با بقیه تفاوت دارم..»

عیسی و نادان

حضرت عیسی(علیه السلام) به طرف کوهی فرار می کرد و مثل این بود که شیری او را دنبال می کند. مردی عیسی را دید و به دنبالش دوید و فریاد زد کسی دنبال تو نیست. عیسی چنان با سرعت می رفت که اصلاً حرف او را نشنید، ولی مرد همچنان به دنبال او دوید و گفت: به خاطر رضای خدا بایست و بگو که چرا فرار می کنی؟؟

کسی دنبال تو نیست. حضرت عیسی(علیه السلام) فرمود: از نادان فرار می کنم تا خود را نجات دهم. مرد گفت: مگر تو آن مسیح نیستی که کور و کر را شفا می دهی؟ عیسی(علیه السلام) گفت:: بله.

مرد باز پرسید: با این محبت الهی که داری کدام شخص بنده تو نیست؟

عیسی(علیه السلام) فرمود: قسم به خداوند ـ که هر چه در دنیا می بینی او آفریده است ـ

اسم اعظم را بر کور و کر خواندم هر دو شفا پیداکردند، بر کوه خواندم به خاطر اسم اعظم متلاشی شد اما هزاران بار آن را برای نادان خواندم هیچ تأثیری نداشت.

«مثنوی معنوی»