خیلی زیبا بود ممنون

برای شادی روح سهراب :

            الهم صل علی محمد وآل محمد

زندگی فهم نفهمیدن هاست...

شعر زندگی فروغ

فرخزاد

با همه پوچی از تو لبریزم

نه به فکرم که رشته پاره کنم

نه بر آنم که از تو بگریزم

همه ذرات جسم خاکی من

 با هزاران جوانه می خواند

می رساند به او درود تو را

نه در آن خوابهای رؤیائی

در دو دست تو سخت کاویدم

پوچ پنداشتم فریب تو را

عاشق روزهای بارانی

آه ای زندگی منم که هنوز

با همه پوچی از تو لبریزم

نه به فکرم که رشته پاره کنم

نه بر آنم که از تو بگریزم

همه ذرات جسم خاکی من

از تو، ای شعر گرم، در سوزند

آسمانهای صاف را مانند

که لبالب ز باده ی روزند

با هزاران جوانه می خواند

بوتهء نسترن سرود ترا

هر نسیمی که می وزد در باغ

می رساند به او درود ترا

من ترا در تو جستجو کردم

نه در آن خوابهای رویایی

در دو دست تو سخت کاویدم

پر شدم، پر شدم، ز زیبائی

پر شدم از ترانه های سیاه

پر شدم از ترانه های سپید

از هزاران شراره های نیاز

از هزاران جرقه های امید

حیف از آن روزها که من با خشم

به تو چون دشمنی نظر کردم

پوچ پنداشتم فریب ترا

ز تو ماندم، ترا هدر کردم

غافل از آن که تو بجائی و من

همچو آبی روان که در گذرم

گمشده در غبار شوم زوال

ره تاریک مرگ می سپرم

آه، ای زندگی من آینه ام

از تو چشمم پر از نگاه شود

ورنه گر مرگ من بنگرد در من

روی آئینه ام سیاه شود

عاشقم، عاشق ستارهء صبح

عاشق ابرهای سرگردان

عاشق روزهای بارانی

عاشق هر چه نام تست بر آن

می مکم با وجود تشنه ی خویش

خون سوزان لحظه های تو را

آنچنان از تو کام می گیرم

تا بخشم آورم خدای تو را

فروع فرخزاد - زندگی

شب آرامی بود

می روم در ایوان، تا بپرسم از خود

زندگی یعنی چه؟

مادرم سینی چایی در دست

گل لبخندی

چید، هدیه اش داد به من

خواهرم تکه نانی آورد، آمد آنجا

لب پاشویه

نشست

پدرم دفتر شعری آورد، تکيه بر پشتی داد

شعر زیبایی خواند، و مرا برد،  

به آرامش زیبای یقین

:با خودم می گفتم

زندگی،  راز بزرگی است که در ما

جاریست

زندگی فاصله آمدن و رفتن ماست

رود دنیا جاریست

زندگی ، آبتنی کردن

در این رود است

وقت رفتن به همان عریانی؛ که به هنگام ورود آمده ایم

دست ما

در کف این رود به دنبال چه می گردد؟

!!!هیچ

زندگی، وزن نگاهی است که در خاطره

ها می ماند

شاید این حسرت بیهوده که بر دل داری

شعله گرمی امید تو را، خواهد

کشت

زندگی درک همین اکنون است

زندگی شوق

رسیدن به همان

فردایی است، که نخواهد آمد

تو نه در دیروزی، و نه در

فردایی

ظرف امروز، پر از بودن توست

شاید این خنده

که امروز، دریغش کردی

آخرین فرصت همراهی با، امید است

زندگی یاد غریبی

است که در سینه خاک

به جا می ماند

زندگی، سبزترین آیه، در اندیشه

برگ

زندگی، خاطر دریایی یک قطره، در آرامش رود

زندگی، حس شکوفایی یک مزرعه،

در باور بذر

زندگی، باور دریاست در اندیشه ماهی، در تنگ

زندگی، ترجمه روشن

خاک است، در آیینه عشق

زندگی، فهم نفهمیدن

هاست

زندگی، پنجره ای باز، به دنیای وجود

تا که این پنجره باز است،

جهانی با ماست

آسمان، نور، خدا، عشق، سعادت با ماست

فرصت بازی این پنجره را

دریابیم

در نبندیم به نور، در نبندیم به آرامش پر مهر نسیم

پرده از ساحت دل

برگیریم

رو به این پنجره، با شوق، سلامی بکنیم

زندگی، رسم پذیرایی از تقدیر

است

وزن خوشبختی من، وزن رضایتمندی ست

زندگی، شاید شعر پدرم بود که

خواند

چای مادر، که مرا گرم نمود

نان خواهر، که به ماهی ها داد

زندگی شاید

آن لبخندی ست، که دریغش کردیم

زندگی زمزمه پاک حیات ست، میان دو سکوت

زندگی،

خاطره آمدن و رفتن ماست

لحظه آمدن و رفتن ما، تنهایی ست

من دلم می

خواهد

قدر این خاطره را دریابیم.

                          سهراب سپهری

زندگی رسم خوشایندی است .

زندگی بال و پری دارد با وسعت مرگ,

پرشی دارد اندازه ی عشق.

زندگی چیزی نیست که لب طاقچه ی عادت از یاد من و تو برود.

زندگی جذبه ی دستی است که می چیند.

زندگی نوبر انجیر سیاه, در دهان تابستان است.

زندگی بُعد درخت است به چشم حشره.

زندگی تجربه ی شب پره در تاریکی است.

زندگی حس غریبی است که یک مرغ مهاجر دارد.

زندگی سوت قطاری است که در خواب پلی می پیچد.

زندگی دیدن یک باغچه از شیشه ی مسدود هواپیماست.

خبر رفتن موشک به فضا,

لمس تنهایی ماه,

فکر بوییدن گل در کره ای دیگر.

زندگی شستن یک بشقاب است.

زندگی یافتن سکه ی دهشاهی در جوی خیابان است.

زندگی "مجذور" آینه است.

زندگی؛ گل "به توان" ابدیت,

زندگی؛ "ضرب" زمین در ضربان دل ما,

زندگی؛ "هندسه"ی ساده و یکسان نفسهاست

زندگی شاید آن لبخندی ست، که دریغش کردیم/ زندگی زمزمه پاک حیات ست، میان دو سکوت/

زندگی، خاطره آمدن و رفتن ماست.....

یاد سهراب بخیر آنکه می گفت :

 (زندگی آب تنی در حوضچه ی اکنون است)

 و کجاست این اکنون

و کی است این حالا ؟

حوضچه ات کو!

 حوضچه ی نقاشی است ؟

کو شقایق ؟

کو گل نر گس و یاس ؟

گل نرگس شد کبود و این گل یاس کجاست ؟

شاید این اکنون که می گویی همین فرداست نه این حالا

چشم ها را باید در حوضچه ی اکنون شست

 تا توان دید رخ لیلارا

و گل یاس همین اکنون است ...

یادش بخیر - سجاد معنوی