ديشب از بام جنون ديوانه اي افتاد و مرد

پيش چشم شمع ها پروانه اي افتاد و مرد

از لطافت ياد تو چون صبح گل ها خيس بود

شبنمي از پشت بام خانه اي افتاد و مرد

موي شبگوني كه چنگش ميزدي شب تا سحر

از سپيدي لا به لاي شانه اي افتاد و مرد

ازدياد پنجره جان قناري را گرفت

در قفس از نغمه ي مستانه اي افتاد و مرد

اين كلاغ قصه را هرگز تو هم نشنيده اي

تا خودش هم قصه شد افسانه اي افتاد و مرد

زمین از گیرو دار آدم آزاد..

خدا ناگه به فکر خلقت افتاد..

گلی برداشت چرخ از هم برآمد..

در او یک دم دمید آدم در آمد..

سپس آدم دمیدن را که آموخت ..

نی ای بر داشت یک دم زد جهان سوخت..

ببین پس بی جهت هی می شوی مست..

تمام خلقتت یک بیت و نیم است..