نقل قول از 637

نقل قول از ania

یادش بخیر کودکی..

قهر می کردیم تا قیامت..

و لحظه ای بعد قیامت می شد..

به به جمله زیباتون شعر رو کامل تر کرد

                                                   تشکر

ن خواهش می کنم..

کودکی ها آسمانی داشتم

آسمان بی کرانی داشتم

باز آن احساس گنگ و آشنا

در دلم سير و سفر آغاز کرد

باز هم با دست‏های کودکی

سفره‏ ی تنگ دلم را باز کرد

باز برگشتم به آن دوران دور

روزهای خوب و بازي‏های خوب

قصه‏ های ساده‏ ی مادربزرگ

در هوای گرم شب‏های جنوب

رختخوابی پهن، روی پشت‏بام

کوزه‏هاي خيس، با آب خنک

بوي گندم، بوي خوب کاهگل

آسمان باز و مهتاب خنک

از فراز تپه مي‏آمد به گوش

زنگ دور و مبهم زنگوله‏ ها

کوچه‏ های روستا، تنگ غروب

محو مي‏شد در غبار گله‏ ها

های و هوی کوچه‏ های شيطنت

دست دادن با مترسک‏های باغ

حرف‏های آسمان و ريسمان

حرف‏های يک کلاغ و چل کلاغ

روزهای دسته‏ گل دادن به آب

چيدن يک دسته گل از باغچه

جست‏وجوی عينک مادربزرگ

توی گرد و خاک روی طاقچه

فصل خيش و فصل کشت و فصل کار

فصل خرمنجا و خرمن‏کوب بود

خواندن خط‏های در هم توی ماه

خواب‏های روی خرمن خوب بود

روزهای خرمن افشانی که بود

خوشه‏‏ ها در باد مي‏رقصيد شاد

دانه‏ های گندم و جو را ز کاه

پاک مي‏کرديم با آهنگ باد

در دل شب‏های مهتابی که نور

مثل باران مي‏چکيد از آسمان

مي‏کشيديم از سر شب تا سحر

بارهای کاه را تا کاهدان

آسمان‏ها در مسير کهکشان

ريزه‏های ماه را مي‏ريختند

اسب‏ها از بارشان، در طول راه

ريزه‏های کاه را مي‏ريختند

ريزهای کاه خطی مي‏کشيد

از سر خرمن به سوی کاهدان

کهکشانی ديده مي‏شد در زمين

کهکشان ديگری در آسمان

توی خرمنجای خاکی کيف داشت

بازی پرتاب «توپ آتشی»

«دوز» بازي‏های بي‏دوز و کلک

جنگ با «تير و کمان‏های کشی»

جنگ مردان مثل جنگ واقعی

جنگ با سنگ و تفنگ و چوب بود

جنگ ما مانند «جنگ زرگری»

گر چه پرآشوب، اما خوب بود

مرگ ما يک چشم بستن بود و بس

خون ما در جنگ‏ها بي‏درنگ بود

هفت تير چوبي ما بي‏صدا

اسب‏هاي چوبي ما لنگ بود

آسياهای قديمی خوب بود

دوستي‏های صميمی خوب بود

گر چه ماشين‏های ما کوکی نبود

باز «ماشين‏های سيمی» خوب بود

ظهرها بعد از شنا و خستگی

ماسه‏ های نرم کارون کيف داشت

وقت بيماری که مي‏رفتيم شهر

سينمای گنج قارون کيف داشت

روزها در کوچه‏ های روستا

ديدن ملای مکتب ترس داشت

ديدن جن توی حمام خراب

ديدن يک سايه در شب ترس داشت

چشم‏ها، هول و هراس ثبت‏نام

دست‏ها، بوی کتاب تازه داشت

گر چه کيف ما پر از دلشوره بود

باز هم دلشوره‏ها اندازه داشت

«باز باران با ترانه» مي‏گرفت

دفتر «تصميم‏ کبری» خيس بود

«خاله مرجان» و خروس ساده‏اش

که پر و بالش سرا پا خيس بود

روزهای باد و باران و تگرگ

تيله بازي‏های ما با آسمان

تيله ‏های شيشه‏ای از پشت‏بام

صاف، غل مي‏خورد توی ناودان

بعضی از شب‏ها که مهمان داشتيم

گرم و روشن بود ايوان و اتاق

مي‏نشستيم از سر شب تا سحر

فال حافظ بود و گرماي اجاق

«هفت بند» کهنه ‏ی «کاکاعلی»

ناله‏ اش مثل صدای آب بود

شاهنامه خوانی «عامورضا»

داستانش رستم و سهراب بود

ياد شربت‏های شيرين و خنک

توی ظهر داغ عاشورا به خير!

ياد آش نذری همسايه‏ ها

روضه‏ ها و نوحه‏ خوانی‏ ها به خير!

ياد ماه روزه و شب‏های قدر

ياد آن پيراهن مشکی به خير!

ياد آن افطارهای نيمه‏ وقت،

روزه‏های کله گنجشکی به خير!

قهرها و آشتي‏های قشنگ

با زبان آشنای «زرگری»

يک دوچرخه، چند چشم منتظر

بعد از آن هم بوي چسب پنچری

چال مي‏کرديم زير يک درخت

لاشه‏ي گنجشک‏های مرده را

«چينه» مي‏داديم نزديک اجاق

جوجه‏ های زرد سرماخورده را

خواب مي‏رفتيم روی سبزه ‏ها

سير مي‏کرديم توی آسمان

راه مي‏رفتيم روی ابرها

تاب می ‏بستيم بر رنگين کمان...

ناگهان آن روزها را باد برد

روزهايی را که گل مي‏کاشتيم

روزهايی که کلاه باد را

از سرش با خنده بر مي‏داشتيم

بال‏های کاغذی آتش گرفت

قصه‏ های کودکی از ياد رفت

خاک بازي‏های ما را آب برد

بادبادک‏های ما بر باد رفت

آه، آيا مي‏توان آغاز کرد

باز اين راه به پايان برده را؟

مي‏توان در کوچه‏ ها احساس کرد،

باز بوی خاک باران خورده را؟

مي‏توان يک بار ديگر باز هم

بال‏های کودکی را باز کرد؟

چشم‏ها را بست و بر بال خيال

تا تماشای خدا پرواز کرد؟