غم آذربایجان، بغض ایران است...

مي‌داني زلزله...

دیروز که آمدی، من و لیلا و حمید روزه‌ي کله‌گنجشکی بودیم

فرصت افطار را هم ندادی

عجله‌ات برای چه بود؟

همه‌ي سنگ‌ها و کلوخ‌هایی که پدر به نام سقف بر سرمان انباشته بود،

پیکرهای کوچکمان را در هم پیچید و

ما رفتیم، ولی روح کوچکم دید که خیلی‌ها آمدند..

آنها که هیچ‌گاه در روستایمان ندیده بودمشان

لودر هم آوردند، با کلی کمپوت شیرین و بسته‌های غذا..

می‌دانی لودر همان ماشینی‌ست که در شهرها برای ساخت خانه از آن استفاده می‌کنند

و در روستاها برای برداشتن آوار از سرِ مردم!

قرار است وام هم بدهند، دستور داده‌اند خیلی خیلی خیلی سریع..

همان وامی که پدر هرگز نتوانست برای گرفتن نصف آن نیز ضامن پیدا کند

تا خانه‌ي بهتری برایمان بسازد و مجبور نشود هِی با گل و سنگ سقف را بپوشاند..

وای پدر! چقدر سنگین کرده بودی این آوار را..!

می‌دانی زلزله؟

با آمدن تو، روستای ما را شناختند..

می‌گویند کمک به زلزله‌زدگان ثواب دارد، درست!

ولی مگر کمک به روستاییان برای زندگی بهتر ثواب ندارد؟

چرا برخی آدم‌ها برای بیدارشدن و لرزیدن قلبشان

به شش ریشتر لرزه احتیاج دارند؟

می‌دانی زلزله به چه فکر می‌کنم؟

به روستای بعدی، ثواب بعدی، لودر بعدی و درمانگاه بعدی

و به زنده‌های لودر و کمپوت ندیده!

به پدرهایی که با تنگدستی،

آوارهای بعدی را تکه، تکه، تکه بر سقف خراب خود می‌چینند

تا روزی مریم و لیلا و حمیدشان را از زیر آن بردارند..

می‌دانی زلزله؟

ما که رفتیم..

ولی خدا کند روزی بنویسند:

"ز" مثل زندگی..