به یاد هموطنان زلزله زده مان

خداوند به جبرئیل فرمود:

به کهکشان برو و مشتی خاک بر گیر و بیا؛ میخواهم آدم رابیافرینم.

جبرئیل رفت و همه کهکشان را گشت؛ اما خاکی پیدا نکرد. هیچ کس به او خاک نداد. نه ناهید که عروس آسمان بود و نه بهرام؛ جنگاور چرخ؛ نه عطارد که منشی افلاک بود و نه مشتری..و نه کیوان مرزبان دیر هفتمین.

هیچ یک به جبرئیل کمک نکردند. جبرئیل دست خالی و شرمنده نزد خدا برگشت.

خدا گفت: به زمین برو که در این کهکشان او از همه بخشنده تر است

جبرئیل نزد زمین آمد. زمین به او گفت: هر قدر خاک که می خواهی بردار. من این آفریده را دوست خواهم داشت. آفریده ای که نامش آدم است.

جبرئیل مشت مشت خاک بر گرفت و نزد خدا برد و هر مشتی آدمی شد.

خدا گفت: درود بر زمین که زمین؛ مادر آدم است.

و اینگونه بود که هر آدمی افریده شد؛ نزد مادرش؛ زمین بازگشت. و زمین آبش داد. زمین نانش داد. زمین پناهش داد. زمین همه چیزش داد.

و آن هنگام که آدمی روحش را به خدا می داد جز مادرش زمین هیچ کس او را نمی خواست.

زمین مادر است و مادر عاشق؛ زمین مادر است و مادر مهربان. زمین مادر است ومادرشکیبا است.

زمین مادر است و مادر گاه بی قرار نیز می شود. چندان که کودکش را نیز می آزارد.

خدایا! ما را ببخش و بیامرز. و به مادرمان زمین آرام و قرار بده تا هرگز دیگر کودکش را آنگونه نیازارد.

عرفان نظر آهاری