داستان درباره یک کوهنورد است که می خواست  تنها ،

  ازیکی از بلندترین کوهها بالا برود،و او پس از یک سال آماده سازی ماجراجویی خود را آغاز کرد:

 شب بلندی های کوه را تماماً در بر گرفته بود وهیچ چیز را نمی دید. همه چیز سیاه بود و ابر روی ماه وستاره ها را پوشانده بود؛

 همانطور که از کوه بالا می رفت چند قدم مانده به قله کوه پایش لیز خورد

 وازبالای کوه سقوط کرد

 درحال سقوط فقط لکه های سیاهی رادر مقابل چشمانش می دید واحساس وحشتناک مکیده شدن به وسیله قوه جاذبه او را درخود می گرفت و تمام لحظه های خوب وبد زندگی به یادش می آمد

 وهرلحظه نزدیک شدن مرگ را احساس می کرد.

 ناگهان طناب دور کمرش محکم شد

 بدنش میان زمین وآسمان معلق ماند

 وفقط طناب او را نگه داشته بود؛ دراین لحظه سکون چاره ای نداشت جز اینکه فریـــاد  بکشد و فریاد کشید:

 خدایــــــــــا کمـــــــــــــک،کمکم کن؛

  -از من چه می خواهی؟

 -ای خــــــدا نجــات،نجاتم بده

 -واقعاً باور داری که می توانم تورا نجات بدهم

 -البتـه که بـــاور دارم

 -اگر باور داری طنابی که به کمرت بسته شده را پاره کن .

 و....

یک لحظه سکوت...

 ومرد تصمیم گرفت با تمام نیرو به طناب بچسبد.

 فردای آن روز،گروه نجاتی که از حوالی آن کوه می گذشت،یک کوهنورد مرده که یخ زده بود را پیدا کردند؛

 دستهایش به طناب چسبیده بود و بدنش درحالی از یک طناب آویزان بود که...

    که  فقط یک متر با زمین فاصله داشت ...