چه رسم جالبیست!
 محبتت را میگذارند پای احتیاجت,
صداقتت را میگذارند پای سادگی ات,
سکوتت را میگذارند پای نفهمیدن ات,
نگرانی ات را میگذارند پای تنهایی ات
و وفاداری ات را میگذارند پای بی کسی ات و آنقدر تکرار میکنند که خودت باورت میشود که تنهایی,بی کسی و محتاج

همیشه همینطوره

مردم اغلب بی انصاف  بی منطق و خودمحورند ولی آنان را ببخش..

اگر مهربان باشی تو را به داشتن انگیزه های پنهان متهم میکنند، ولی مهربان باش..

اگر شریف و  درستکار باشی، فریبت می دهند.. ولی شریف و درستکار باش..

نیکی های امروزت را فراموش می کنند، ولی نیکوکار باش..

بهترین های خود را به دنیا ببخش حتی اگر هیچگاه کافی نباشد..

و درنهایت میبینی هر آنچه هست..

همواره میان تو و خداوند است، نه میان تو و مردم...