ز خوان رنگ رنگ جهانت ، گرسنه خواهم رفت

نخورده آب گوارا ، عطش به سینه خواهم رفتم

درین جهان که پر از های و هوی مردم بود

هزار سینه سخن را ، نگفته خواهم رفت

نبود اهل دلی تا که دست ما گیرد

از این سرای بی خبران ، بی بهانه خواهم رفت

چنان به بزم مردم دنیا غریبه بودم من

گمان کس نرود ، کز میانه خواهم رفت

عطش به باده یاری کسی فرو ننشاند

لبم به ساغر هجران ، نهاده خواهم رفت

به جان مادر گیتی که شب نخوابیدم

نهاده سر به بالش خیسم ، شبانه خواهم رفت

بداند آنکه مشق صبوری نصیب من فرمود

نوشته مشق خود و بی گلایه خواهم رفت

چو در سکوت ، نهال وجود من می سوخت

نمانده هیزم عمرم ، فسانه خواهم رفت

مرا به میهمانی لبخند ، دعوتی نرسید

ندیده بارش مهری ، چه تشنه خواهم رفت

ز حال خسته این دل ، کسی خبر نگرفت

نبوده پرتو روشن ، چو سایه خواهم رفت

کسی پرنده این دل به دانه شاد نکرد

گشوده قفل قفس را ، شبانه خواهم رفت

منم نواده آدم ، برون ز جنت عشق

چشیده طعم دوزخ دنیا ، به خانه خواهم رفت

مرا به میهمانی دنیا ، تو دعوتم کردی

اگر به گریه آمده بودم ، به گریه خواهم رفت

کیوان شاهبداغی